ΠΟΙΟΝ νόμο εφαρμόζουν οι “servicers” ως διάδικοι: Φέρεται ότι κρίθηκε από την Ολ.Α.Π.
ΠΩΣ όμως εφαρμόζουν αυτόν τον νόμο: Συνεχίζει να κρίνεται καθημερινά στις αίθουσες των Δικαστηρίων.
Α. Φέρεται ότι τάχθηκε κατά συντριπτική πλειοψηφία υπέρ των funds και των “servicers” η Ολ.Α.Π. ως προς την νομιμοποίηση τους να διενεργούν πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης και πλειστ/σμους βάσει του ν. 3156/2003 και του αρθρ. 2 παρ 4 του ν. 4354/2015.
Α. Αναμένουμε να μάθουμε, πώς η ευθεία και επαναλαμβανόμενη γραμματική διατύπωση νομοθετημάτων περί του αντιθέτου ( βάσει ρητών διατάξεων δεν έχουν την δυνατότητα να εκτελούν πράξεις αναγκ. Είσπραξης) υπερκεράστηκε και με νομικά επιχειρήματα, προκαλώντας παράλληλα οικονομική ζημία πολλών δις στο Ελληνικό Δημόσιο, ανυπέρβλητη δικονομική και οικονομική ζημία στους δανειολήπτες, χειροτέρευση της δικονομικής τους θέσης ( η οποία απαγορεύεται κατ’ αρθρ. 3 παρ. 7 ν. 4354/2015) και διατάταξη της ισορροπίας των μερών εις βάρος του «αδυνάτου» μέρους, δηλ. του οφειλέτη έναντι των τραπεζικών και επενδυτικών κολοσσών και πολυεθνικών -ημεδαπών και αλλοδαπών- εταιρειών.
Η ΕΠΙΜΑΧΗ ΡΗΤΗ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΑΤΩΝ ΕΧΕΙ Ως ΕΞΗΣ:
- άρθρο 10 παρ. 13 εδαφ. α’ του ν.3156/2003, το οποίο άρθρο ορίζει επί λέξει:
«ΑΡΘΡΟ 10 ΠΑΡ. 13. Η πώληση και η μεταβίβαση απαιτήσεων σύμφωνα με το όρθρο αυτό, συμπεριλαμβανομένων των απαιτήσεων από τραπεζικό δάνεια και πιστώσεις πάσης φύσεως, κατά κεφάλαιο, τόκους και λοιπό έξοδα, δεν μεταβάλλει την ουσιαστική, δικονομική και φορολογική φύση των μεταβιβαζόμενων απαιτήσεων και των σχετικών δικαιωμάτων, όπως ίσχυαν αυτό πριν από τη μεταβίβαση σύμφωνα με τις κατά περίπτωση εφαρμoστέες διατάξεις.»
2) άρθρο, 1 του ν. 4354/2015, στην αρχική του μορφή του αρθρ. 1 του ν. 4354/2015 περιελαμβανόταν και η περίπτωση του ν. 3156/2003. Στην συνέχεια απαλείφθηκε με την 5η τροποποίηση του νόμου , το έτος 2016. Από την αρχική αναφορά και εν συνεχεία την τροποποίηση και απαλειφή του ν. 3156/2003 από τις υπαγόμενες περιπτώσεις στις διατάξεις αναγκ. Δικαίου και συστατικού τύπου η περίπτωση της τιτλοποίησης απαιτήσεων του ν. 3156/2003, προκύπτει ότι ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΚΕΝΟ , ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΡΗΤΑ ΣΥΝΑΓΟΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΘΕΤΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΚΟΠΟΥΜΕΝΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΑΥΤΟΥ να εξαιρέσει από τις διατάξεις του 4354/2015 την περίπτωση του ν. 3156/2003.
3) άρθρο 1 § 1 περ. δ’ του ν. 4954/2015 ότι “Οι διατάξεις του παρόντος δεν επηρεάζουν την εφαρμογή των διατάξεων των νόμων 3106/2003 (Α’ 157), (βλ. απόφ. 25/2023 ΜονΕφΑθηνών δημ antimolia.gr).
Συνεπώς τόσο ο Ν.3156/2003 όσο και ο νεώτερος, ειδικώτερος και αυστηρότερος δικονομικά νόμος 4354/2015 ΑΠΟΤΥΠΩΝΟΥΝ την ρητή, απερίφραστη και επαναλαμβανόμενη επί σειρά ετών ( από το 2003 έως και το 2016 οπότε εγινε η επίμαχη τροποποίηση του νόμου) και στα δύο νομοθετήματα βούληση του νομοθέτη να παραμένει η εξουσία των διαχειριστριών εταιρειών, οι οποίες έχουν ως νομικό θεμέλιο της νομιμοποίησης τους τις διατάξεις του ν. 3156/2003, αποκλειστικά στο πλαίσιο εξωδίκων διαχειριστικών (νομικών ή υλικών) πράξεων.
Eξάλλου στην ελληνική έννομη τάξη η δυνατότητα της ερμηνευτικής προσέγγισης από τα Δικαστήρια, εναρμονίζεται με την τελολογία των οικείων ρυθμίσεων και δύναται να αποδώσει ερμηνευτικά την νομοθετική στόχευση στο μέτρο που τούτο επιτρέπεται ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΕΙΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ.
Σε κάθε δε περίπτωση, Η ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΥΟ ΝΟΜΩΝ. ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΛΛΑ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΦΑΙΡΑ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΤΩΝ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Αναμένουμε λοιπόν να μάθουμε πως παρά την ρητή, ευθεία και επαναλαμβανόμενη βούληση του Ελληνα Νομοθέτη, κρίθηκε ότι συντρέχει βάσει του ν.3156/2003, την εφαρμογή του οποίου επικαλούνται τα funds, η δικονομική ιδιότητα να παρίστανται οι διαχειριστές αυτών στα δικαστήρια και να διενεργούν πλειστηριασμούς.
Β. ΤΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ;
Οι μέχρι σήμερα διαδικασίες που ακολουθούνται για έκδοση διαταγών πληρωμής από τους “servicers” και για επίσπευση πλειστ/σμων, τις οποίες ήδη γνωρίζει η πλειοψηφία των υπερήμερων δανειοληπτών, οι ακυρότητες, οι πλημμέλειες ως προς την διαδικασία της πώλησης απαιτήσεων, της ανάθεσης διαχείρισης, ο τρόπο διαμόρφωσης της οφειλής, οι καταχρηστικότητες, οι αδιαφανείς διαδικασίες, παρατυπίες και οι προσχηματικές και υποκρυπτόμενες διαδικασίες και συμφωνίες παραμένουν ελεγχόμενες από τα Δικαστήρια.
Μην ξεχνούμε ότι εκδίδονται επί σειρα ετών, ( ανεξάρτητα από τις ελεγχομενες σήμερα από την Ολ.Α.Π. ενστάσεις) πλήθος δικαστικών αποφάσεων που ελέγχουν τις ακυρότητες αυτές και έχουν ακυρωθεί για αυτούς τους λόγους πλήθος διαταγές πληρωμές και πλειστ/σμοι που επισπεύδονταν από τους “servicers” λόγω αυτών των ακυροτήτων.
Γ. ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ;
Αλλάζει η στάση των “servicers”και των εντολέων τους, οι οποίοι αναμένεται να κλιμακώσουν τις ήδη ασφυκτικές πιέσεις για άμεση αναγκαστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων, με συνοπτικές διαδικασίες και μεθοδεύσεις που συνήθως βρίθουν ακυροτήτων, πλημμελιών και παραλείψεων ως προς την τήρηση των ίδιων των νόμων των οποίων σήμερα αξιώνουν να αναγνωριστεί η εκ μέρους τους εφαρμογή.
Δ. ΤΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ;
Να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης που τους αναλογεί οι Δικαστές, και να συνεχίζουν να ελέγχουν τον τρόπο εφαρμογής και τήρησης των διατάξεων αυτών στην πράξη, βάσει των αρχών δικαίου και ίσης μεταχείρισης που τους αναλογεί από τον θεσμικό τους ρόλο.
Το πρόβλημα των “servicers” δε είναι μόνο η ύπαρξη ή μη της ικανότητας τους να παρίστανται ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων, αλλά και οι ακυρότητες , παραλείψεις και καταχρηστικότητες από τις οποίες βρίθουν οι πράξεις εκτέλεσης των “servicers”.
Πηγή: https://lekkakou.gr/
