Της Ελένης Τσιάβο
Ας μιλήσουμε λίγο για ήρωες.
Τους πραγματικούς, που δεν θα γίνουν πρωτοσέλιδα. Η εικόνα είναι μέσα από την αίθουσα αναμονής στο ογκολογικό νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”.
Οι άνθρωποι αυτοί, είτε έχουν καρκίνο είτε συνοδεύουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα σε όλο “αυτό”.
Όλοι μαζί για έναν κοινό σκοπό: τη διεκδίκηση της ζωής.
Το πρώτο συναίσθημα που βιώνω μόλις κάνω τα πρώτα δειλά βήματα μπαίνοντας στο νοσοκομείο, είναι αυτό που λέμε “πάγωσα”.
“Όλος αυτός ο κόσμος με καρκίνο…μα πώς..;”
Δεν νομίζω να υπάρχει κιόλας λέξη για να προσδιορίσει την εικόνα γιατί επικρατεί ένα μικρό χάος μέσα σου.
Θλίψη – δύναμη, φόβος – αυτοπεποίθηση; Όλα μαζί ή και κάποια ισοπαλία μεταξύ τους σε αυτό το “παιχνίδι” υπομονής…
Κάποια στιγμή ακούω κουβέντες που λένε μεταξύ τους οι ασθενείς. Μια κυρία που έχει χάσει σχεδόν τα μισά της μαλλιά με κοιτάει αφού έχει δώσει πρώτα κουράγιο στην διπλανή της.
Της χαμογελάω. Πίσω από τη μάσκα μεν αλλά εκείνη το καταλαβαίνει! Χρειαζόνταν αυτό το χαμόγελο εκείνη τη στιγμή γιατί και εκείνη χαμογέλασε, αφού όμως πρώτα ανασήκωσε τους ώμους της σαν να λέει “δεν ξέρω, αλλά θα τα καταφέρω – γιαυτό είμαι εδώ”.
Αυτή η τόσο τρομαχτική λέξη, ο “καρκίνος” αλλάζει όλο σου το είναι και όλα όσα ο χαζός νόμιζες ότι ήξερες μέχρι χθες. Μέχρι να χτυπήσει την πόρτα, σαν τον χειρότερο επισκέπτη που δεν κάλεσες ποτέ σου. Ούτε εσύ, ούτε τα αγαπημένα σου πρόσωπα που στέκονται εκεί σιωπηλά δίπλα σου.
Και που θέλω να καταλήξω με όλο αυτό πάλι;
Να είστε παρόντες στη ζωή των άλλων, να ζείτε τις στιγμές, να λέτε “καλημέρα, τι κάνεις”… διότι ο άνθρωπος αυτός μπορεί να περνάει το μαρτύριο του. Όλοι εξάλλου έχουμε το δικό μας βιβλίο ζωής, με εικόνες κάποιες φορές κάπως ασπρόμαυρες και μουντές. Εκεί λοιπόν ας είμαστε οι υπόλοιποι ο ήλιος τους ή η αγκαλιά τους. Με ευγένεια ψυχής, πίστης, σεβασμού.
Και εσείς που το περνάτε όλο αυτό; Πόσο σας θαυμάζω! Είστε κάτι παραπάνω από μαχητές. Όχι στα λόγια αλλά στις πράξεις.
Πήγε σχεδόν 00.00, ξημερώνει μια ακόμη ημέρα για να τα καταφέρουμε.
