Η υπόθεση, που προκάλεσε ζημιά άνω των 4 εκατομμυρίων ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο κατά την περίοδο 2007-2012, είχε συγκλονίσει την κοινή γνώμη και ανέδειξε, για ακόμη μια φορά, τον φαύλο κύκλο ατιμωρησίας και σπατάλης στον ευαίσθητο τομέα της Υγείας.
Μετά από πολυετή έρευνα και μια εξαντλητική ακροαματική διαδικασία, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης κατέληξε σε καταδικαστική απόφαση για τρεις από τους συνολικά είκοσι έναν κατηγορούμενους που είχαν παραπεμφθεί σε δίκη.
Πρόκειται για την τότε 72χρονη διευθύντρια του Εργαστηρίου Ανοσολογίας και Ιστοσυμβατότητας, ο οποίος, αν και δεν είχε θεσμική σχέση με το νοσοκομείο, εκτελούσε επί 15 χρόνια εργαστηριακές εξετάσεις και συνέτασσε παραγγελίες με την υπογραφή της διευθύντριας.
Οι ποινές που επιβλήθηκαν: 7 χρόνια κατ’ οίκον κράτηση για τη διευθύντρια, 5 χρόνια κάθειρξης για τον σύζυγό της – ο οποίος κρίθηκε συνυπεύθυνος για τη νομιμοποίηση εσόδων ύψους 1,1 εκατ. ευρώ – και 4 χρόνια φυλάκισης για τον υπάλληλο.
Σημειώνεται ότι και στους τρεις αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου, ενώ η ποινή του υπαλλήλου και του συζύγου ανεστάλη ενόψει έφεσης ή με τριετή αναστολή.
Η υπόθεση
Η αποκάλυψη του σκανδάλου ξεκίνησε μετά από επώνυμες καταγγελίες, που οδήγησαν στη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης.
Καθοριστικό ρόλο στη θεμελίωση των κατηγοριών έπαιξαν οι εκθέσεις ελέγχου των ΣΕΥΥΠ και ΣΔΟΕ, που αποκάλυψαν πως οι ποσότητες αντιδραστηρίων που αγοράστηκαν για σοβαρές εξετάσεις – όπως για λευχαιμία και νοσήματα του μυελού των οστών – ήταν δυσανάλογες σε βαθμό εξωφρενικό.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως το 2007 το «Ιπποκράτειο» προμηθεύτηκε 3.040 αντιδραστήρια, από τα οποία χρησιμοποιήθηκαν μόλις 21.
Δηλαδή, παραγγέλθηκαν 144 φορές περισσότερα από τον πραγματικά αναγκαίο αριθμό. Το φαινόμενο αυτό επαναλαμβανόταν επί πέντε χρόνια, μέχρι το 2012, με εξίσου εξωπραγματικές αποκλίσεις.
Το δικαστήριο αθώωσε ωστόσο τους εκπροσώπους των εταιρειών εμπορίας ιατρικών υλικών, αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα για τον βαθμό εμπλοκής του ιδιωτικού τομέα στο κύκλωμα.
Η υπόθεση αυτή αποκαλύπτει με ωμότητα το διαχρονικό έλλειμμα διαφάνειας και ελέγχου στο ελληνικό σύστημα υγείας.
Και παρότι τρία άτομα κρίθηκαν ένοχα, οι σκιές που πέφτουν πάνω από ένα σύστημα που επί χρόνια επέτρεπε τέτοιες πρακτικές, παραμένουν βαριές…
ΥΓ: Το ζήτημα δε της καθυστέρησης απόδοσης ποινών από την Ελληνική Δικαιοσύνη παραμένει… «σταθερό»…
