Της Ελένης Τσιάβο
Τις τελευταίες ημέρες ζούμε αδιαμφισβήτητα μια νέα πραγματικότητα που κανείς μας δεν μπορούσε καν να διανοηθεί, ούτε καν να περάσει ως παράλογη σκέψη από το μυαλό του καθενός όσο απαισιόδοξοι και αν είμαστε.
Καλούμαστε όμως να γράψουμε μια νέα σελίδα στην κατάσταση που διαμορφώνεται προλαβαίνοντας ακόμα πιο δυσάρεστες εξελίξεις.
Σκεφτόμαστε με την καρδιά μας. Πως γίνεται αυτό; προνοούμε για την προστασία των αγαπημένων μας προσώπων που είναι πιο ευάλωτοι από εμάς. Νοιαζόμαστε και για τους λίγο πιο πέρα που δεν μας φταίνε σε τίποτα.
Δεν χωράει εγωισμός, δεν χωράνε ακραίες κινήσεις.
Ψυχραιμία, η λέξη που θέλουμε- δεν θέλουμε επιβάλλεται να καλλιεργήσουμε μέσα μας για το δικό μας καλό αρχικά αλλά φυσικά και για όσους βρίσκονται γύρω μας.
Σύνεση, η λέξη που πρέπει να χαρακτηρίζει τις πράξεις μας με λογική και με αυτοσυγκράτηση. Δεν είμαστε ειδικοί σε όλα. Τα μέτρα προστασίας είναι για να τα τηρούμε. Ο καφές και το ποτό στο beach bar μπορεί να περιμένει. Δεν είναι αυτή η επανάσταση.
Επικοινωνία. Ok, τι θα έλεγα ως δημοσιογράφος; Όμως διαφέρει. Και κατά πολύ μάλιστα. Η συζήτηση, ο σεβασμός στις απόψεις του άλλου και ακόμα βασικότερο, η χρήση επιχειρηματολογίας σε δύσκολες ημέρες δοκιμάζονται καθημερινά.
Και όσον αφορά τη δημοσιογραφία:
Ευθύνη. Έχουμε χρέος αν θέλουμε να λεγόμαστε επαγγελματίες και όχι έμποροι της είδησης, να διασταυρώνουμε εξονυχιστικά την κάθε πληροφορία πριν τη διαδώσουμε. Η κοινωνία έχει δεχθεί μπαράζ fake news, παραπληροφόρησης, «ειδήσεων» με τίτλους που ως μόνο στόχο έχουν την εξασφάλιση περισσότερων «κλικ». (Ελπίζω κάποτε να ελεγχθούν).
Και φυσικά σκεφτόμαστε και σεβόμαστε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ακόμα πηγαίνουν στη δουλειά τους παρά τα όσα διαδραματίζονται.
Ο νέος αυτός ιός πρέπει να μας ξυπνήσει. Επιβάλλεται στο τέλος της ημέρας να μας έχει διδάξει αξίες.
Εξάλλου τελικά όπως αποδεικνύεται, τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Ελπίζω άμεσα να ξυπνήσουμε από αυτόν τον εφιάλτη και να μάθουμε να αγαπάμε περισσότερο και να νοιαζόμαστε περισσότερο.
Το θέμα είναι πως ακόμα και σε τέτοιες στιγμές που βιώνουμε, να μπορούμε να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε και να μην χάνουμε την αισιοδοξία μας, όσο και αν μας κατακλύζει (δικαιολογημένα) ο φόβος και η απόγνωση.
