Του δικηγόρου Αθηνών, Άγγελου Νικ. Ποταμιά Για νεκρούς σαν τον 29χρονο πιλότο, το δέλεαρ δεν ήταν τα χρήματα.
Ένας ανθυποσμηναγός έχει μισθό περίπου 1.100 ευρώ το μήνα.
Ένας «κομματικός» μετακλητός υπάλληλος ή ένας τάχα «ειδικός σύμβουλος» πολιτικού γραφείου παίρνει και περισσότερα.
Ούτε η επαγγελματική εξασφάλιση ήταν.
Με τόσες χιλιάδες μόρια υπάρχουν κι άλλες ασφαλέστερες εξασφαλιστικές επιλογές. Ούτε κάτι άλλο τυφλό και φιλοκίνδυνο. Οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει μεθυσμένος το αυτοκίνητο και να τρέξει σαν τρελός, δεν τον εμποδίζει κανείς. Το δέλεαρ είναι κάτι πιο βαθύ και πιο έντιμο. Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχουν ούτε αναλύσεις, ούτε δελτία τύπου, ούτε χειροκροτήματα σε μπαλκόνια.
Αν η οικονομική ευημερία της μεταπολίτευσης δεν μας είχε οδηγήσει σε μια ηθική αδράνεια και σε έναν ιστορικό λήθαργο, κάνοντας τον πόλεμο να φαίνεται κάτι απόκοσμο ή κάτι που «πέφτει απ’ τον ουρανό», θα ξέραμε ότι:
– Τα πεδία των μαχών ξεκίνησαν «αγκαλιά» με την ανθρωπότητα. Στον κόσμο υπάρχουν πόλεμοι σε οργανωμένη μορφή, από την μεσολιθική περίοδο μέχρι σήμερα, αδιαλείπτως. Πάνω 10.000 χρόνια δηλαδή.
– Αυτή τη στιγμή οι χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση είναι 32 (οι αντίστοιχες με συρράξεις είναι πολλές περισσότερες). Κάποιες απ’ αυτές είναι γεωγραφικά πολύ κοντά μας.
– Η μοναδική στιγμή παγκόσμιας ειρήνης ήταν η περίοδος μεταξύ του 100 μ.Χ. και 200 μ.Χ (όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε καθυποτάξει σχεδόν όλο τον γνωστό τότε κόσμο).
– O μινωικός πολιτισμός, ήταν ο πολιτισμός με το «παγκόσμιο ρεκόρ ειρήνης» (Pax Minoica) καθώς άνθησε χωρίς πολέμους επί περίπου 1.500 χρόνια. Φυσικά κατάφερε να ζήσει με ειρήνη όχι γιατί ήταν αντιμιλιταριστικός, αλλά γιατί είχε το ισχυρότερο ναυτικό της εποχής, το οποίο απέτρεπε κάθε σύρραξη.
Η εξελιγμένη στρατιωτική προετοιμασία του σήμερα, θέλει κάποιους πιλότους να εκπαιδεύονται να κάνουν «χαμηλές πτήσεις» για να μην εντοπίζονται από αντίπαλα ραντάρ. Κάποιος πρέπει να ξυπνήσει στις 4 τα χαράματα, να πετάξει με ιλιγγιώδη ταχύτητα (τέτοια που το 80% του γενικού πληθυσμού θα λιποθυμούσε) και μάλιστα μερικά μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχοντας έτσι μηδαμινό χρόνο αντίδρασης αν κάτι πάει στραβά (από χειρισμό και βλάβη, μέχρι ένα πουλί που θα χτυπήσει την καλύπτρα του αεροπλάνου). Κάποιος δηλαδή πρέπει να βάζει το κεφάλι του στον ντορβά.
Φυσικά ως εκπαίδευση ακούγεται παράτολμη.
Θυμίζει όμως τον καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη με το γνωστό «Η Κρήτη δεν θέλει νοικοκυραίους, θέλει κουζουλούς. Αυτοί οι κουζουλοί την κάνουν αθάνατη».
Η γενναιότητα που επέδειξε ο μικρός, και πλέον μεγάλος, Μιχάλης Τουρούτσικας δεν είναι ζήτημα πολιτικό ή κοινωνικό.
Είναι ζήτημα υπαρξιακό. Υπάρχουμε γιατί ποντάρουμε (και εμείς και όλοι στα πέριξ) στο ότι κάποιος θα το ξανακάνει. Έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους γιατί το ύψιστο αγαθό της ειρήνης, το οφείλουμε βασικά σε εκείνους.
Το θάρρος τους, είναι το αντίδοτο στην συγκεκαλλυμένη δειλία, στην ανικανότητα και στην αδιαφορία ως πρότυπα ζωής.
