«Ο δικηγόρος ήτανε πάντα και πρέπει να παραμένει “ο συνήγορος”. Αυτός ο μέγας τίτλος που συνοδεύει τον υπερασπιστή στον επαγγελματικό του βίο.»
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Πλησιάζει η μέρα για εκλογική αναμέτρηση στους δικηγορικούς Συλλόγους και όπως κάθε τέτοια αναμέτρηση φέρνει στην επιφάνεια και τα προβλήματα του Σώματος ,αλλά και της Δικαιοσύνης .Οι 44.856 δικηγόροι ανά την Ελλάδα θα προσέλθουν στους 63 Δικηγορικούς Συλλόγους για να αναδείξουν νέους προέδρους και νέα Διοικητικό Συμβούλια. Οι επερχόμενες εκλογές, είναι εξαιρετικά κρίσιμες για το μέλλον του δικηγορικού επαγγέλματος-λειτουργήματος, αλλά και της Δικαιοσύνης.
Χρειάζονται από τους δικηγορικούς Συλλόγους παρεμβάσεις νηφάλιες και καθαρά θεσμικές, χωρίς εξαλλοσύνες και κραυγές με σκοπό την προάσπιση του Κράτους Δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου κι αν αυτά παραβιάζονται Μη έχοντας την ιδιότητα του υποψηφίου και με την διάθεση να ευχηθώ την επιτυχία σ ’όλους εκείνους που μετέχουν στο μεγάλο αυτό πανηγύρι της Δημοκρατίας στον Δικηγορικό μας Σύλλογο. Ο κυρίαρχος του σπιτιού του δικηγόρος θ ’αποφασίσει για τον μέλλον του. Οι δικηγορικοί Σύλλογοι αλλά και μεμονωμένοι δικηγόροι έδωσαν και δίνουν σε όλη την διάρκεια του Εθνικού μας βίου στους Εθνικούς Αγώνες και πολλαπλές μάχες για την υπεράσπιση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων σε όλες τις εποχές. Δεν είναι λίγοι νεκροί δικηγόροι σ’ όλους στους πολέμους ,στην Αντίσταση και στους Κοινωνικούς Αγώνες. Μέσα στα πλαίσια αυτά ο ΔΣΑ ,με μαχητικές παρεμβάσεις αλλά και με την άσκηση νόμιμων ενδίκων μέσων παρεμβαίνει για την προστασία των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των Πολιτών.
Το μέλλον του δικηγόρου δυστυχώς δεν με κάνει αισιόδοξο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ομαδική μπορώ να πω οπαδική επίθεση κατά του δικηγορικού σώματος. Ξεκίνησε από κάποιους που αποκάλεσαν τους δικηγόρους συντεχνία!!! Η τυφλή επίθεση κατά του Δικηγορικού Σώματος συνεχίσθηκε από «ευγενείς» σχολιαστές που υπεδείκνυαν τους δικηγόρους, ως εχθρούς της κοινωνίας και τους απένειμαν και άλλα «κομψά» και όχι κολακευτικά σχόλια και χαρακτηρισμούς. Της επιθέσεως επακολούθησαν και αλλά εξαιρετικά κόσμια και ενδιαφέροντα που σκοπούσαν την δημιουργία κλίματος εχθροπάθειας και τοξικότητας πρωτοφανούς στα χρονικά. Η πραγματικότητα είναι άλλη, αλλά ελάχιστοι ,πλην των ενδιαφερομένων ,την αναζητούν.
Γιατί αυτή η εχθρότητα; Οι απορίες παραμένουν αναπάντητες:
Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται για τον δικηγορικό πληθωρισμό, όταν η Πολιτεία καθορίζει τον αριθμό των εισακτέων στις Νομικές Σχολές;
Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται για την καθυστέρηση απονομής της δικαιοσύνης(!), όταν η Διοίκηση ασκεί χιλιάδες αβάσιμα και προπετή ένδικα μέσα και περιφρονεί βαθύτατα τις δικαστικές Αποφάσεις ,με αποτέλεσμα να σύρονται οι πολίτες στα δικαστήρια από το δημόσιο; Η μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται για την πολυνομία και την κακονομία και την μη εφαρμογή των νόμων ;
Μήπως η «συντεχνία των δικηγόρων» ευθύνεται για τις συνεχείς καταδίκες της Χώρας από το ΕΔΔΑ για παραβίαση του άρθρου 6 παρ1 ΕΣΔΑ για την «δίκαιη δίκη»;
Μήπως είναι υπεύθυνοι οι δικηγόροι που αναβάλλονται οι υποθέσεις, αφού δεν υπάρχουν αίθουσες, μεταφραστές και τα πινάκια είναι γεμάτα και οι υποθέσεις αναβάλλονται λόγω ωραρίου;
Κάποιοι θεωρούν αναγκαίο τον κοινωνικό αυτοματισμό, όπου μια επαγγελματική ομάδα, εδώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες αντιδρά σε μια ρύθμιση που την αφορά και κάποιοι προσπαθούν να στρέψουμε την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της, ώστε να τεθεί σε λειτουργία ο μηχανισμός επικοινωνιακής διαπόμπευσης τους.
..Παρ’ όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, με πάθος και πνεύμα αυτοθυσίας πορεύεται ο δικηγορικός κόσμος στον κοινό δρόμο της Δικαιοσύνης. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν παρόμοια γεγονότα σε βάρος του δικηγορικού Σώματος. Μπορεί να είναι – και είναι αναμφίβολα – ανηφορικός και δυσβάστακτος ο δρόμος του δικηγόρου, μπορεί κάποτε να μας εκτρέπει από την ευθεία. Αρκετές μερικές φορές να μας ποτίζει με πικρίες ή απογοητεύσεις. Δυστυχώς δεν διαθέτω μεγάλες ελπίδες για αλλαγή της στάσης απέναντι στο χειμαζόμενο από την ανεργία και την μιζέρια δικηγορικό Σώμα. Μας κατηγορούν συλλήβδην για τις «απρέπειες» κάποιων που επικαλούνται στο κατρακύλισμα τους την δικηγορική ιδιότητα για να μην υποστούν τις συνέπειες του νόμου. Οι «κεκράκτες» και «τραμπούκοι» αποτελούν την ντροπή για το Σώμα, δεν μας χαρακτηρίζουν και η ευθύνη των πειθαρχικών μας οργάνων είναι ιστορική και τεράστια. Δυστυχώς σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες υπάρχουν και τα κοινωνικά «περιτρίμματα», αυτό δεν μπορεί να χαρακτηρίζει όμως την κοινωνία και πρέπει ν ’αποτελέσει πρωταρχική μέριμνα του δικηγορικού Σώματος.
Δεν είμαστε αντίδικοι στην αγωνία μας για την λειτουργία των Θεσμών, αντίθετα κατανοούμε πώς ευνομούμενο Κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει αν όλοι, χωρίς καμμιά εξαίρεση, δεν υπηρετούν τον ίδιο σκοπό ,την λειτουργία του Κράτους μέσα στα Συνταγματικά πλαίσια.
Πιστεύω ότι δεν θα πρέπει να κατηγορούνται αδιακρίτως όλοι οι δικηγόροι και να τσουβαλιάζονται στη βάση γενικών αναφορών, με τρόπο που προσβάλλει το δικηγορικό λειτούργημα και πλήττει τον θεσμικό του ρόλο σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Όλοι δεν είμαστε ίδιοι. Ο καλύτερος τρόπος για να υπερασπιστούμε τον ρόλο και το κύρος του συνηγόρου απέναντι σε αμφισβητήσεις και επιθέσεις είναι να λειτουργήσουμε ως φωνή της κοινωνίας, να αφουγκραστούμε τις αγωνίες της και το αίτημα να αποδοθεί δικαιοσύνη, να λειτουργούμε δεοντολογικά στην ενάσκηση των καθηκόντων μας με απόλυτο και αταλάντευτο σεβασμό στην Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς Της.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε την υποχρέωση του δικηγορικού Σώματος όπως αυτή επισημάνθηκε από τον πρώην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευάγγελος Κρουσταλλάκη: «Σε μια δημοκρατική κοινωνία ο Δικηγόρος έχει να επιτελέσει το ύψιστο λειτούργημα. Λειτούργημα που συνδέεται με την ανακάλυψη της αλήθειας και με την εφαρμογή των κανόνων του δικαίου. Και έχει να υλοποιήσει ένα έργο που στοχεύει στην υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών. Μπροστά στην πραγματικότητα της πολύπλοκης νομοθεσίας, η ισότητα των ανύποπτων πολιτών θα ήταν κενό γράμμα αν δεν υπήρχε η βοήθεια του νομικού συμπαραστάτη, του Δικηγόρου, ο οποίος επιτυγχάνει να εξισώσει τους εκ των πραγμάτων άνισους μεταξύ τους πολίτες, που είναι ακόμη πιο άνισοι και αισθάνονται ανίσχυροι έναντι της ποικιλόμορφης εξουσίας.»
Η νομισματική και υγειονομική κρίση υπήρξε καταλύτης στην λειτουργία του δικηγορικού λειτουργήματος και στην απονομή της δικαιοσύνης , η δικηγορία είναι πλέον στο απόσπασμα.
Όχι λοιπόν, οι δικηγόροι δεν είμαστε “συντεχνία”, όπως βολεύει μερικούς, είμαστε «ΚΑΡΒΕΛΟΜΆΧΟΙ».
Ο δικηγόρος ήτανε πάντα και πρέπει να παραμένει “ο συνήγορος”. Αυτός ο μέγας τίτλος που συνοδεύει τον υπερασπιστή στον επαγγελματικό του βίο. Το ΕΔΔΑ στη υπόθεση EZELIN c. FRANCE (Requête no11800/85) έκρινε ότι ο δικηγόρος είναι “Συλλειτουργός της δικαιοσύνης”.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Χωρίς Ελπίδα Διαφυγής
Δυστυχώς δεν διαθέτω μεγάλες ελπίδες για αλλαγή της στάσης απέναντι στο χειμαζόμενο από την ανεργία και την μιζέρια δικηγορικό Σώμα.
«Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή δεν είναι η δικηγορία που ονειρεύτηκα, σπούδασα, δούλεψα κι αγάπησα ».
Όμως οι δικηγόροι,
«Πρέπει να χτυπούμε, να χτυπούμε τη μοίρα μας, ως ν’ ανοίξουμε πόρτα, να γλιτώσουμε!»
(Ν.Καζαντζακη «Αναφορά στον Γκρέκο»)
ΑΝΤΩΝΗΣΠ.ΑΡΓΥΡΟΣ
6/11/2025
ΈΝΑΣ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΕΠΊ ΠΕΝΉΝΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ. ΑΘΗΝΩΝ
