Η μητρότητα, από αρχαιοτάτων χρόνων, εθεωρείτο ιερή. Οι ιατρικές και ψυχολογικές έρευνες κάνουν λόγο για έναν ιδιαίτερο δεσμό βρέφους και μητέρας, ο οποίος δεν ανάγεται μόνο στο κοινό DNA. Τα γονίδια δεν είναι σε θέση να εξηγήσουν απόλυτα, γιατί το νεογέννητο παύει το κλάμα του, όταν ακουμπά στο στέρνο της μητέρας του. Ούτε η ασφάλεια από μόνη της αρκεί, για να αιτιολογήσει τον ανωτέρω δεσμό. Τα αίτια είναι άλλα θεωρώ, όμως όχι σημαντικά στην παρούσα φάση. Αρκεί να ειπωθεί, ότι η αγάπη της μητέρας είναι τρόπον τινά ”φυσική”. Τι συμβαίνει με την αγάπη του πατέρα προς το νεογέννητο;
Οι άνδρες είναι πράγματι πολύ ενδιαφέροντα πλάσματα. Ίσως λίγο περισσότερο από τις γυναίκες. Ο εγκέφαλός τους λειτουργεί διαφορετικά. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται οι επιστήμονες, οι οποίοι θεωρούν, πως οι γυναίκες έχουν πιο περίπλοκο εγκέφαλο και εξ αυτού του λόγου υπέρ αναλύουν κάποια πράγματα, που οι άνδρες θεωρούν απλά ή και αμελητέα. Η αγάπη ενός άνδρα προς το παιδί του δε μπορεί να θεωρηθεί άνευ άλλου τινός φυσική. Δεν συνδέθηκε το βρέφος με την κοιλιά του πατέρα του, ούτε ο πατέρας το κοιλοπόνησε 9 μήνες. Παρ΄ όλα αυτά, όταν το βρέφος έρχεται στη ζωή, ο πατέρας είναι το ίδιο έτοιμος με τη μητέρα να δώσει και τη ζωή του για το παιδί αυτό. Ακόμη και όταν δεν είναι καν δικό του.
Αυτή η υπέροχη αγάπη του πατέρα δε φαίνεται να αναγνωρίζεται ιδιαιτέρως από τα ελληνικά δικαστήρια. Υπάρχουν ακόμη αρκετοί δικαστικοί λειτουργοί, που θεωρούν, ότι ο πατέρας δεν έχει λόγο στην ανατροφή του τέκνου του. Ακόμη και όταν ο νόμος ορίζει, ότι οι γονείς ασκούν από κοινού τη γονική μέριμνα του. Έως και σήμερα υπάρχουν δικαστές, δικηγόροι και μητέρες, που θεωρούν, πως στον πατέρα ”δεν πέφτει λόγος” για το παιδί και μάλιστα το εκθέτουν απροκάλυπτα σε δικαστικές αποφάσεις, δικόγραφα και στα δικαστικά ακροατήρια.
Η παρακολούθηση υποθέσεων, που αφορούν υποθέσεις συνεπιμέλειας ανηλίκων τέκνων, ενέχουν τεράστιο ενδιαφέρον. Ειδικά εκείνες των ασφαλιστικών μέτρων. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του πατέρα τελούνται στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων. Η άσκηση αίτησης ασφαλιστικών μέτρων σκοπεί στην προσωρινή ρύθμιση μίας κατάστασης, βασίζεται στην πιθανολόγηση και όχι στο σχηματισμό πλήρους δικανικής πεποίθησης, ενώ ο δικαστής έχει την ευχέρεια να διατάξει κάθε πρόσφορο κατά την κρίση του ασφαλιστικό μέτρο. Σημαντικότερο όλων είναι το γεγονός, ότι η απόφαση επί αίτησης ασφαλιστικών μέτρων δεν μπορεί να προσβληθεί με ένδικο μέσο. Μπορεί βέβαια να ζητηθεί η ανάκλησή της ή η μεταρρύθμισή της, είναι όμως κοινό μυστικό μεταξύ των μαχόμενων δικηγόρων, ότι μία απόφαση ασφαλιστικών μέτρων σπάνια ανακαλείται ή μεταρρυθμίζεται. Πολλές φορές μάλιστα η απόφαση αυτή παραμένει σε ισχύ στο διηνεκές, αφού ο νικητής διάδικος δεν ασκεί αγωγή ύστερα από την έκδοση της απόφασης των ασφαλιστικών μέτρων, ειδικά όταν ο δικαστής δεν έχει τάξει προθεσμία περί άσκησης αυτής στα διάδικα μέρη.
Έτσι, ένας πατέρας μπορεί να καταδικασθεί να μην έχει καμία επικοινωνία με το τέκνο του, μέχρι να ασκήσει ο ίδιος τακτική αγωγή ή να δεήσει η μητέρα να το πράξει. Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να ξεπεράσω ποτέ μία απόφαση, που εκδόθηκε προ ολίγων μηνών, από Πρωτοδίκη Δικαστή στην Αθήνα (τον οποίο εύχομαι να μη συναντήσω ποτέ ξανά, αν και αμφιβάλλω ότι θα συμβεί αυτό), ο οποίος απέρριψε αίτημα του πατέρα να αναλάβει την επιμέλεια του ανηλίκου τέκνου του, το οποίο του απαγόρευε η πρώην γυναίκα του να δει επί 2 έτη, με την αιτιολογία, πως πιθανολογήθηκε η αδυναμία του να προσέχει το δεκαεξάχρονο πλέον παιδί του λόγω έλλειψης χρόνου!
Έχω διαβάσει και έχω ακούσει πολλές αιτιολογίες, για να μη δοθεί σε έναν πατέρα το δικαίωμα να επικοινωνεί με το τέκνο του, αυτή όμως φαίνεται να προσκρούει σε κάθε κύτταρο λογικής μου. Ο δικαστής όχι μόνο απέρριψε όλα τα αιτήματα του πατέρα, αλλά δεν όρισε καν τρόπο και χρόνο επικοινωνίας του παιδιού με τον πατέρα! Ο δικαστής δηλαδή θεώρησε, πως ο πατέρας δεν έχει καν πέντε λεπτά χρόνο μέσα στην ημέρα του, για να μιλήσει τηλεφωνικά με το παιδί του. Νομικά τουλάχιστον, μιας και η ιδιότητά μου αυτή δε με αφήνει εύκολα, θεωρώ πως η αιτιολογία του δικαστή ήταν μη νόμιμη και κατάφωρα αντίθετη σε κάθε έννοια δικαιοσύνης, ισότητας και λογικής. Πόσο χρόνο αφιέρωνε ο δικός σας πατέρας για εσάς, όταν ήσασταν 16 χρονών; Εμένα πάντως δεν χρειάστηκε να αφιερώνει χρόνο, μιας και προετοιμαζόμουν για Πανελλήνιες.
Έχω καταλάβει, πως αρκετοί άνδρες υποφέρουν σήμερα για αυτό το θέμα. Βλέπουν τη γυναίκα τους να πονάει 9 μήνες, βιώνουν τον τοκετό λεπτό προς λεπτό. Κρατούν το πλασματάκι τους στην αγκαλιά τους για πρώτη φορά, με την παλάμη τους να είναι πιο μεγάλη από το κεφάλι του βρέφους. Ξενυχτάνε πάνω από το προσκεφάλι του, το φροντίζουν, το νανουρίζουν. Ξυπνάνε μέσα στη νύχτα με τον πρώτο ήχο και τρέχουν στην κούνια να βεβαιωθούν, πως το αγγελούδι τους είναι καλά και αναπνέει. Το βοηθούν να περπατήσει, το κρατάνε από το χέρι, το μαθαίνουν να μιλάει, να γράφει, να διαβάζει. Εργάζονται μέρα ή και νύχτα, για να μη του λείψει τίποτα. Το σπουδάζουν, το διαπαιδαγωγούν, το στηρίζουν σε όλα. Το παίρνουν από το χέρι μέχρι να ενηλικιωθεί, για να το μάθουν να επιβιώνει σε έναν καταστροφικό – για τους καλούς ανθρώπους – κόσμο, το σηκώνουν από το πάτωμα όσες φορές και να πέσει. Το τρέχουν σε γιατρούς, σε νοσοκομεία, το πονάνε και το λατρεύουν ωσάν να το γέννησαν οι ίδιοι, μόνο και μόνο για να ακούσουν στην πορεία, ότι ένας δικαστής δεν θεώρησε πως έχουν αρκετό χρόνο να διαθέσουν γι’ αυτό και γι’ αυτό αποφασίζει να το στερηθεί ο πατέρας και για άλλα 2 χρόνια.
Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για κάποιους δικαστές, τους οποίος ντρέπεσαι ακόμη και να κοιτάξεις. Πιο πολύ όμως ντρέπομαι για εκείνους τους συναδέλφους μου δικηγόρους, οι οποίοι στις δικαστικές αίθουσες φροντίζουν με άκρα επιμέλεια να λασπώσουν το όνομα ενός πατέρα, διαδίδοντας εν γνώσει τους ψέματα, ώστε το παιδί να ελέγχεται αποκλειστικά από τη μητέρα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γονέα να φροντίζει το τέκνο του, ακόμη και σε περίπτωση διαζυγίου, χωρισμού ή σφοδρών δικαστικών αντιδικιών. Κακός σύζυγος ή σύντροφος δε σημαίνει και κακός πατέρας. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Όσο αγαπά μία μητέρα το σπλάχνο της, τόσο το αγαπά και ο πατέρας. Τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις, αφού σε κάθε κανόνα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
Εν τέλει, σημασία δεν έχει πόσο πληγωμένη νιώθει η γυναίκα ή πόσο πληγωμένος νιώθει ο άνδρας. Εκείνες τις στιγμές, που το ζευγάρι ήταν ένα, γεννήθηκε ένα πλάσμα, το οποίο χρειάζεται και θα χρειάζεται και τους δύο του γονείς. Να δούμε κάποτε, δικαστές, δικηγόροι, πατέρες, μητέρες, πως το παν είναι το παιδί. Για τη χάρη αυτού πρέπει όλες οι έριδες να μένουν στην άκρη και για τη χάρη αυτού πρέπει να παλεύουν όλες οι πλευρές. Έντιμα και δίκαια.
