Του δικηγόρου Αργύρη Αργυριάδη
Το πρόσφατο επεισόδιο με πρωταγωνιστή Έλληνα ευρωβουλευτή – κατά δήλωσή του αριστερού προσανατολισμού – σε ευρωπαϊκή πόλη έφερε ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για τον τρόπο εκλογής βουλευτών και ευρωβουλευτών στη χώρα μας. Τι έκανε ο συγκεκριμένος και έγινε αρνητικός πρωταγωνιστής; Όχι κάποια γκάφα σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης ζητημάτων αρμοδιότητάς του (εάν, βέβαια, υπάρχει τέτοια και δεν είναι ωσεί παρών στις συνεδριάσεις του ευρωκοινοβουλίου). Απλώς μετέφερε το «γηπεδικό κλίμα» – και μάλιστα στις χειρότερες μορφές του – σε ένα μπαράκι. Γρονθοκόπησε πισώπλατα έναν πολίτη (δημοσιογράφος είναι αλλά δεν είναι το ζητούμενο η ιδιότητά του) και μετά εξαφανίστηκε για να μη συλληφθεί. «Ανδραγάθημα», φευ. Τόσα μπορούσε τόσα έκανε.
Το θέμα, όμως, δεν είναι τι έκανε ο συγκεκριμένος και έγινε αρνητικός πρωταγωνιστής. Εάν υπήρχε κάποιος ποσοτικός και ποιοτικός έλεγχος για την εν γένει παρουσία βουλευτών και ευρωβουλευτών θα καταδείκνυε πολλά. Πρόδηλες ανεπάρκειες και ασυμβατότητες με το ρόλο. Όμως, όλους αυτούς του εξέλεξε ο «κυρίαρχος λαός». Συνεπώς, δεν μας πέφτει λόγος. Ή μήπως μας πέφτει;
Προφανώς, ο λαός αποφασίζει και καλά πράττει. Είτε άμεσα είτε έμμεσα. Το θέμα είναι πώς δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να μπορέσει ο λαός να κρίνει; Πώς μπορεί για παράδειγμα να επιλέξει στο σύντομο χρονικό διάστημα μιας προεκλογικής εκστρατείας μεταξύ πλειάδας υποψηφιοτήτων όταν υπάρχει μια εκλογική περιφέρεια πανελλαδικά (όπως συμβαίνει στις ευρωεκλογές); Το λογικώς αυτονόητο είναι ότι δεν μπορεί. Θα αρκεστεί να επιλέξει μεταξύ των προσώπων που ήδη γνωρίζει. Και συνήθως αυτά είναι πρόσωπα που έχουν σχέση με το χώρο του θεάματος (καλλιτέχνες, αθλητές κλπ). Πολλοί από αυτούς αξίζουν. Όχι όλοι. Μπορεί να είναι εξαιρετικοί στο γνωστικό τους αντικείμενο, αλλά να μην έχουν καμία σχέση με την πολιτική. Να μην μπορούν να αποδώσουν σε ένα απαιτητικό περιβάλλον. Οι περισσότεροι δεν είχαν ενασχόληση με τον κόσμο των ιδεών ούτε με τους κοινωνικούς αγώνες. Στερούνται πολιτικής συναντίληψης με εκείνους που καλούνται να συστρατευτούν. Και αυτό φαίνεται, σχεδόν, πάντα.
Θα ήταν λύση, λοιπόν, η λίστα; Θα μπορούσε να είναι εάν είχαμε δημοκρατικά, πλουραλιστικά κόμματα. Δεν μπορεί να είναι λύση επιλογής στα σημερινά, εντόνως αρχηγικά κόμματα. Τέτοιες επιλογές ουδόλως συμβάλλουν στην επίτευξη του στόχου που παραμένει ένα ποιοτικά δημοκρατικά πολίτευμα.
Μια πρόταση που, ίσως, θα μπορούσε να συζητηθεί είναι ο εξορθολογισμός των εκλογικών περιφερειών. Τόσο στις ευρωεκλογές όσο και στις βουλευτικές εκλογές. Περιφέρειες που θα έφερναν τους αιρετούς πιο κοντά στον πολίτη και την πολιτική πιο κοντά στην κοινωνία. Να γνωρίζεις τους περισσότερους εκ των υποψηφίων από την κοινωνική συνεισφορά και παρουσία τους στον τόπο σου. Από τον επαγγελματικό τους βίο. Όχι μόνον μέσα από την τηλεόραση και τα social media. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση πάλι το βασικό ζητούμενο είναι ο αυτοπεριορισμός και η «πολιτικοποίηση» όσων κάνουν τις επιλογές αυτών που θα συμμετάσχουν ως υποψήφιοι στις εκλογές. Πάλι πρέπει να αναζητούν τα λαμπρά και όχι μόνον τα λαμπερά πρόσωπα. Χρειάζονται επικεφαλής που θα κοιτούν και την επόμενη ημέρα και όχι μόνον τις εκλογικές φωτοβολίδες. Ποτέ ένας προπονητής μπάσκετ ή ποδοσφαίρου δεν θα επέλεγε στην ομάδα του έναν αγύμναστο και αρτζούμπαλο πολιτικό. Μπορεί η παρουσία του να γέμιζε το στάδιο, να μοσχοπουλούσαν εισιτήρια λόγω της φήμης του, αλλά η ομάδα θα έχανε πανηγυρικά τον αγώνα. Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο συμβαίνει και στην πολιτική. Αρκεί κάποια στιγμή να το καταλάβουν και οι πολιτικοί ταγοί του τόπου.
