Τα τελευταία χρόνια συνηθίσαμε να συζητούμε τόσο για την έλευση και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, η οποία οδήγησε σε εκ βάθρων αλλαγή της οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής, αλλά και για τα αίτια της τελευταίας. Ως προς τα τελευταία όμως μάλλον αρκεστήκαμε στον καταλογισμό των ατομικών μας ευθυνών και δεν αναζητήσαμε το βαθύτερο και ουσιαστικότερο των αιτιών, που δεν είναι άλλο από το θεσμικό πλαίσιο που διέπει έως και σήμερα ιδίως την καταναλωτική πίστη.
Ήταν δηλαδή το ίδιο το θεσμικό πλαίσιο αυτό που επέτρεπε να κατακλυζόμαστε από προσφορές για δήθεν άμεσο και φθηνό «ζεστό χρήμα» με υποτίθεται ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής ενώ στην πραγματικότητα βρεθήκαμε να υπογράφουμε συμβάσεις με αδιαφανείς όρους και χρεώσεις οι οποίες οδήγησαν δια της επιδίκασης των απαιτήσεων σε πλειστηριασμούς ακόμη και πρώτων κατοικιών.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (καθώς το ζήτημα ρυθμίζεται σε κεντρικό επίπεδο στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει διεθνείς διαστάσεις), αποφάσισε έστω και όψιμα να μεταβάλει την τελευταία με αριθμό 2008/48/ΕΚ σχετική οδηγία μετά από δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια. Η νέα οδηγία μεταξύ άλλων στοχεύει στο να εξειδικεύσει ρυθμίσεις οι οποίες θα βελτιώσουν τους κανόνες για την αξιολόγηση της πιστοληπτικής ικανότητας των καταναλωτών, θα διασφαλίσουν ότι χρησιμοποιούνται κατάλληλα και αναλογικά δεδομένα ώστε να αποτρέπεται η υπερχρέωση και θα μειώσουν το κόστος της πίστωσης για τους καταναλωτές. Κεντρικός στόχος της νέας οδηγίας θα είναι η αντιμετώπιση των πρακτικών marketing που εκμεταλλεύονται τους καταναλωτές καθώς και να καταστήσει πιο σαφείς τις πληροφορίες που σχετίζονται με πιστωτικές προσφορές ώστε εν τέλει ο δανειολήπτης – καταναλωτής να κατανοεί πλήρως τι συνεπάγεται η σύμβαση που υπογράφει.
Τα ανωτέρω σε πολλούς θα φέρουν χαμόγελα και αισιοδοξία, στους νομικούς όμως που ασχολήθηκαν διεξοδικά με το ζήτημα της ευθύνης των τραπεζών ως προς την υπερχρέωση των δανειοληπτών και ως προς την επιβάρυνσή τους με παράνομες και καταχρηστικές χρεώσεις μέσω της παροχής ασαφών πληροφοριών δημιουργούν αφενός το αίσθημα της δικαίωσης καθώς επιτέλους η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναγνωρίζει τις ευθύνες της αλλά και προβληματισμό για την τεράστια καθυστέρηση ως προς την ψήφιση αυτών των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.
