Για το διάστημα της ζωής του κατά το οποίο εργαζόταν ως μπράβος και πληρωνόταν για να βιαιοπραγεί σε κόσμο, αναφέρθηκε ο πλέον στιχουργός Νίκος Γρίτσης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά».
Αναλυτικά, περιέγραψε το γεγονός ότι τον προσέγγιζαν εκείνη την εποχή άνθρωποι και ιδιαίτερα γυναίκες που είχαν προβλήματα στην προσωπική τους σχέση και του ζητούσαν να ξυλοκοπήσει τους συντρόφους τους έναντι χρηματικού αντίτιμου.
Ο ίδιος ξεκαθαρίζει ότι πια έχει αποκηρύξει τη βία και την έχει διώξει από τη ζωή του, τονίζοντας, όμως, ότι στην Ελλάδα «όλα από τη βία ξεκινάνε».
Αρχικά, δήλωσε: «Τα λεφτά για τον φθηνότερο ξυλοδαρμό ξεκινούσαν από 300.000 δραχμές, σαν να λέμε 1.000 ευρώ σήμερα. Ερχόταν στο γυμναστήριο κάθε πικραμένη και μου έλεγε τον πόνο της. Ότι ο τάδε με έχει κλέψει, δεν μου δίνει διατροφή, με χτυπάει μπροστά στα παιδιά κλπ.. Τη ρωτούσα “τι θέλεις από εμένα;”. “Να τον δω μια φορά να ξεφτιλίζεται από το μπαλκόνι, από κάτω, να φάει δύο μάπες”, μου έλεγαν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων ήθελαν να παρακολουθούν».
Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Δεν μπαίναμε σε ξυλοδαρμούς μέχρι θανάτου. Δεν ήταν κλωτσοπατινάδα, ήταν να φάει 2-3 μπουνιές. Ο αρχικός αιφνιδιασμός… – γελάω τώρα, είναι βέβαια πολύ σοβαρό λάθος αυτό που έκανα στο παρελθόν – γελάω από την άποψη ότι οι συμπεριφορές των ανθρώπων με τη βία ή με τα λεφτά αλλάζουν. Μπορεί να πάει από το παρακαλετό, “σε παρακαλώ, μη με χτυπάς”, “έχω βάλει καινούργια δόντια”, “δεν ακούω καλά”, “μη όχι εδώ, χτύπα με εκεί”, μέχρι να φτάσει στο σημείο να με ρωτήσει “ρε φίλε, γιατί;”. Δηλαδή ο άλλος να θεωρηθεί αδικημένος. Μερικές φορές έμπαινα στη διαδικασία να εξηγήσω το γιατί, ανάλογα και πόσο είχα “ψηθεί” και με την περίπτωση με δηλαδή αν η άλλη μου είχε πει την ιστορία της, ήξερα πράγματα και τα είχα διαπιστώσει κιόλας, έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία».
Επίσης, σημείωσε: «Έχει συμβεί κιόλας να φάω ξύλο, οργανωμένο να μου την στήσουν και να φάω ξύλο. Εννοείται με εκμεταλλευόταν η κατάσταση. Τι δεν είναι μπραβίστικο στην Ελλάδα από το 1821 και μετά; Τι δεν είναι; Αποδέχομαι το politically correct, το “ενάντια στη βία” και όλα, αλλά όλα από τη βία ξεκινάνε, ακόμα και η ίδια η τέχνη μερικές φορές. Δείτε κάθε επιχειρηματία με πόσους είναι από πίσω. Είναι ένα παιχνίδι δύναμης. Καταλαβαίνω να γίνεται όταν υπάρχουν απειλές για απαγωγή, αλλά τώρα σε ένα εστιατόριο να στέκονται όρθιοι τέσσερις για να φάει ένας, ή σε ένα μπουζουξίδικο ξέρω εγώ να είναι μέσα μια συνοδεία από 10 άτομα πάνω από ένα τραπέζι, είναι λίγο πρόβλημα νομίζω, είναι λίγο αντιαισθητικό».
Για το αν έχει σκεφτεί ποτέ να επιστρέψει στα παλιά, ο Νίκος Γρίτσης απάντησε: «Πλέον είμαι 54 ετών, δεν είμαι εκτελεστικό όργανο πια, το έχω πει εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που είχα αυτές τις περιπέτειες τις δικαστικές, έχω πάψει να είμαι. Προσπαθώ να αποκηρύξω τη βία σε όλες μου τις εκφάνσεις, είτε ραδιόφωνο κάνω, είτε τραγούδι. Παλιά ήθελα να τη βάλω μέσα τη βία, έλεγε το ζεϊμπέκικο: “Με πιάνει κρίση και άμα με πιάσει δεν μπορεί ένας ολόκληρος στρατός να με κρατήσει”. Σήμερα δεν θα το έγραφα αυτό, δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να παραδειγματίσω έναν πιτσιρικά ότι εγώ είμαι τόσο μάγκας για να τα βάλω με έναν ολόκληρο στρατό, ίσα-ίσα θα του έλεγα ότι μάγκας είναι αυτός που γυρίζει κυριλέ σπίτι του το πρωί με την γκόμενα».
