Σαν σήμερα πριν 70 ολόκληρα χρόνια μια ιδέα γεννήθηκε: η Ευρωπαϊκή ενοποίηση! Μέσα στα συντρίμμια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα ευρωπαϊκά κράτη είχαν το όραμα της διαρκούς ειρήνης στη Ευρώπη. Οι πόλεμοι ήταν συνεχείς στην Ευρώπη. Τώρα, τα ευρωπαϊκά έθνη θα ενώνονταν σε κοινά ιδανικά και οράματα. Ο Σούμαν και ο Μονέ πίστεψαν σε μια Ευρώπη αλληλεγγύης και οικονομικής ευημερίας, ένα χώρο ελεύθερης κυκλοφορίας ατόμων και υπηρεσιών μέσα σε ένα πλαίσιο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η ΕΕ πέτυχε πολλά. Η ενιαία αγορά και η ευρωζώνη είναι πραγματικότητα. Οι ευρωπαίοι πολίτες πλέον μετακινούνται και διαμένουν ελευθέρα σε όποιο κράτος μέλος επιθυμούν. Υπάρχουν κοινές πολιτικές σε όλους τους τομείς έκτος από εξωτερική πολιτική και άμυνα όπου ακόμα τα εθνικά συμφέροντα καθορίζουν το παιχνίδι.
Αυτά τα επιτεύγματα είναι σπουδαία. Στην πράξη όμως, υπάρχει αλληλεγγύη; Η τωρινή στάση της Γερμανίας δεν δείχνει αλληλεγγύη. Η πρόσφατη απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου επιβεβαιώνει αυτή την πραγματικότητα καθώς βγάζει αντισυνταγματικές τις ποσοτικές χαλαρώσεις που έχουν γίνει. Μάλιστα, η απόφαση αυτή αντιβαίνει το ενωσιακό δίκαιο που, συμφώνα με τις Συνθήκες, υπερέχει του γερμανικού δικαίου. Δηλαδή, έρχεται σε σύγκρουση με την συνταγματική τάξη της ΕΕ και ανατρέπει νομολογία της Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο μεταναστευτικό επίσης δεν υπάρχει καμία ένδειξη αλληλεγγύης καθώς τα κράτη μέλη αντισυνταγματικά και αυθαίρετα κλείνουν τα σύνορα τους αφήνοντας όλους τους μετανάστες και προσφυγές στην Ελλάδα. Συντηρούν τον Κανονισμό του Δουβλίνου και επιστρέφουν τους μετανάστες πίσω στην Ελλάδα. Ακόμα και με την κρίση του Έβρου δεν είδαμε κάποια βοήθεια πέρα από λεκτικές επιβεβαιώσεις. Βεβαίως, λάβαμε τεράστια κονδύλια τα όποια όμως δε λύνουν τα προβλήματα αφού το θέμα είναι να κατανεμηθούν τα βάρη ισόποσα ανάμεσα στα κράτη μέλη. Δεν είδαμε δηλαδή να προωθείται μια αναθεώρηση του Κανονισμού του Δουβλίνου που θα έλυνε το πρόβλημα συνολικά.
Πέρα από τα προβλήματα, όμως, η Ευρώπη οφείλει στον εαυτό της και στα μελή της να αναγεννηθεί να βρει τα κοινά σημεία ανάμεσα στα κράτη μέλη και να υπάρξει μια διαφορετική αντιμετώπιση των κοινών προβλημάτων με κοινές λύσεις. Το ευρωπαϊκό όραμα είναι ζωντανό, αυτό που λείπει είναι ηγεσία και αποφασιστικότητα για την επομένη μέρα. Ίσως η κρίση του κορονοϊού να είναι η ευκαιρία για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και να εμβαθύνουμε σε μια πιο ουσιαστική ολοκλήρωση. Η ΕΕΔΑΔ προωθεί μια δημοκρατική και πλουραλιστική ΕΕ με ισχυρούς Ευρωπαϊκούς θεσμούς ικανή να λύνει τα κοινά προβλήματα σε μια βάση κατανόησης και σύμπνοιας.
