Άρειος Πάγος Απόφαση 388 / 2022 (Δ’ πολ): Αξίωση του εκμισθωτή κατά του μισθωτή αποζημίωσης για φθορές ή μεταβολές στο μίσθιο
“… Περαιτέρω, στην υπό κρίση υπόθεση, η αξίωση των εναγόντων για αποζημίωση λόγω κακής χρήσης του μισθίου ακινήτου στηρίζεται στο νόμο (άρθρ. 594 του ΑΚ) και ως εκ τούτου ισχύει γι’ αυτήν (αξίωση) η εξάμηνη παραγραφή, και όχι σε παράβαση όρου της σύμβασης μίσθωσης (άρθρ. 361 του ΑΚ), οπότε θα επρόκειτο στην εικοσαετή παραγραφή. Συνακολούθως, η επίδικη αξίωση υπέπεσε στην εξάμηνη παραγραφή του άρθρου 602 του ΑΚ, διότι από την εκ μέρους των εναγόντων ανάληψη του μισθίου, που έγινε στις 27-11-2013, έως την άσκηση της υπό κρίση αγωγής, που επιδόθηκε στην εναγομένη στις 18-9-2015, παρήλθε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών και ως εκ τούτου πρέπει να γίνει δεκτή κατ’ ουσίαν η ένσταση παραγραφής της εναγομένης, την οποία η τελευταία παραδεκτά πρότεινε με προφορική δήλωσή της, που καταχωρήθηκε στα πρακτικά της εκκαλουμένης και με τις προτάσεις της, επαναφέροντας παραδεκτά κατ’ άρθρο 240 του ΚΠολΔ το σχετικό ισχυρισμό, με τις κατ’ έφεση προτάσεις της, διατυπώνοντάς τον αναλυτικά, όπως και πρωτοδίκως και με αναφορά στις πρωτόδικες προτάσεις της, τις οποίες προσκομίζει”
Το Εφετείο, σύμφωνα με τις παραδοχές αυτές, έκρινε ότι η ένδικη αξίωση των εναγόντων εκμισθωτών έχει υποπέσει στην εξάμηνη παραγραφή του άρθρου 602 εδ. α’ του ΑΚ, αφού από 27-11-2013 που φέρεται ότι οι ενάγοντες ανέλαβαν το μίσθιο μέχρι την άσκηση της ένδικης αγωγής, η οποία επιδόθηκε στην εναγομένη εταιρία στις 18-9-2015, παρήλθε χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών και απέρριψε την έφεση των αναιρεσειόντων κατά της αποφάσεως του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου, το οποίο είχε απορρίψει την αγωγή για τον ίδιο λόγο. Κρίνοντας έτσι, το Εφετείο, εσφαλμένα ερμήνευσε και εφάρμοσε την προαναφερόμενη διάταξη ουσιαστικού δικαίου του άρθρου 602 εδ. α’ του ΑΚ και δέχθηκε ότι η αξίωση των αναιρεσειόντων προς αποζημίωση υπέπεσε στην εξάμηνη παραγραφή του ως άνω άρθρου παρά το γεγονός ότι δεν πρόκειται για αξίωση αποζημίωσης για φθορές ή μεταβολές της υλικής μόνον υποστάσεως του μισθίου, ενώ εσφαλμένα δεν εφάρμοσε την διάταξη του άρθρου 249 του ΑΚ, με την οποία προβλέπεται εικοσαετής παραγραφή και η οποία ήταν εφαρμοστέα εν προκειμένω, εφόσον η αγωγική απαίτηση των αναιρεσειόντων-εναγόντων προς αποζημίωση που προήλθε από αθέτηση της υποχρεώσεως της αναιρεσίβλητης από τη μισθωτική σύμβαση (αχρησία και εγκατάλειψη του μισθίου), η οποία -αναιρεσίβλητη- ήταν υποχρεωμένη στο πλαίσιο όσων συμφωνήθηκαν, αλλά και της καλόπιστης εκπληρώσεως των παροχών να προστατεύει και να μεταχειρίζεται με επιμέλεια το μίσθιο, ώστε να μην μειωθεί η μισθωτική του αξία. Επομένως, πρέπει να γίνει δεκτός ως βάσιμος ο από τον αριθμό 1 του άρθρου 559 του ΚΠολΔ, μοναδικός λόγος αναιρέσεως, να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση και να παραπεμφθεί η υπόθεση προς περαιτέρω εκδίκαση στο ίδιο Εφετείο, το οποίο θα συγκροτηθεί από Δικαστή άλλον, εκείνου που εξέδωσε την αναιρουμένη απόφαση…” (areiospagos.gr)
