Της Ελένης Τσιάβου
Σε ένα κατάμεστο θέατρο πλημμυρισμένο με ζεστά χαμόγελα και πολλή… αλληλεπίδραση αγάπης δόθηκε πνοή και ζωντάνια στο έργο: «Εσωτερικές υποθέσεις».
Το βροχερό απόγευμα της 19ης Νοεμβρίου στην οδό Πατησίων 195 όπου στεγάζεται το θέατρο Κνωσός, παρουσιάστηκε το ποιητικό-θεατρικό αναλόγιο που υπέγραφε ο πολυσχιδής γιατρός του Αγίου Σάββα και ποιητής κ. Αλέξανδρος Αρδαβάνης σε ένα τέλειο «δέσιμο» με τη μουσική της κ. Ράνιας Χρυσομέρη.
Προσωπικά γνώρισα τον κ. Αρδαβάνη με την ιδιότητα του ως ογκολόγου – παθολόγου, όταν χρειάστηκε η άμεση επέμβαση του σε θεραπεία για μέλος της οικογένειας μου. Ευθύς αμέσως μπορείς να νιώσεις ότι δεν αντιμετωπίζει τον κάθε νέο ασθενή «ως… μια ακόμη περίπτωση» από τις χιλιάδες που διαχειρίζεται ως διευθυντής του τμήματος. Όλοι είναι ξεχωριστοί για εκείνον και τους φέρεται ακριβώς με αυτόν τον τρόπο.
Δοτικός και πιστός στο να υπηρετήσει την ίδια τη ζωή, θα κάνει το αδύνατο δυνατό για να σώσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορέσει από την σκληρή αυτή μάχη με τον καρκίνο. Τους πραγματικούς δηλαδή νικητές της ζωής.
Φαίνεται εξαρχής όμως πως δεν πρόκειται για έναν «απλό» άνθρωπο καθώς η ματιά του, βαθιά μελαγχολική τις περισσότερες φορές, βυθίζεται και επεξεργάζεται εικόνες, ιστορίες, αναμνήσεις.
Εκεί τον υποδέχεται ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής του η ποίηση, η οποία τον ταξιδεύει σε μια άλλη διάσταση και τον «αναγκάζει» να σκάψει και να ψαχουλέψει για ακόμη έναν θησαυρό που κρύβει μέσα στην ψυχή του.
«Πώς τολμήσατε να ζήσετε διαφορετικά;» ήταν ένας από τους στίχους που ξεχώρισα από την παράσταση και νομίζω είναι και η φράση – κλειδί για να περιγράψει το φαινόμενο «Αρδαβάνης».
Έντονοι στίχοι αποδίδουν συναθροίζοντας ζωηρά συναισθήματα– άλλοτε με χρώμα άλλοτε αρκετά μουντά-, περίπλοκες καταστάσεις που σε μεταφέρουν στον εσωτερικό σου κόσμο για να καταλάβεις «τις ουλές σου, τη ζωή σου».
«Η σεισμόπληκτη συνείδηση μου», «χειραψίες ολομόναχος», ανέφερε σε άλλο σημείο ο ίδιος. Τι εννοεί ο ποιητής; Είναι μια συχνή φράση που χρησιμοποιούμε αρκετά συχνά όλοι μας. Εκεί όμως τις απαντήσεις πρέπει να τις δώσεις εσύ ο ίδιος και εκεί είναι η «μαγκιά» καθώς και η μαγεία της ποίησης για να σε μεταμορφώσει. Αν το θελήσεις φυσικά.
Τον βρήκαμε στην σκηνή μετά το ηχηρό χειροκρότημα των θεατών και αφότου τους αγκάλιασε ζεστά μετά τα πολλά συγκινητικά «Συγχαρητήρια γιατρέ μου!»
Τι μας είπε ο ίδιος ο κ. Αρδαβάνης
«Ποίηση είναι αυτό που συμβαίνει όταν τίποτε άλλο πια δε μπορεί να συμβεί -κατά έναν ορισμό.
Μουσική είναι η πιο αμεσολάβητη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων αφού τρυπώνει στο Ασυνείδητο παρακάμπτοντας το Συνειδητό.
Όταν πριν μια δεκαετία, όπως συνηθίζω, ψυχοθεραπευόμουν γράφοντας αυτές τις εκκεντρικές αράδες που θα ακουστούν δε φανταζόμουν πως θα υπήρχε κάποια ψυχή που θα αφουγκραζόταν τόσα καίρια τις διαταραγμένες δονήσεις της ψυχής ενός ασκληπιάδη. Πως θα τις μετουσίωνε σε μουσική και μάλιστα με τα αγαπημένα μου έγχορδα. Το έκανε η Ράνια.
Την εικαστική ανάγνωση της Δήμητρας όμως τη φαντάστηκα -επειδή με τη Δήμητρα συνοδοιπορούμε σχεδόν είκοσι χρόνια.
Δε φανταζόμουν πως κάποιος θα τις έκανε παράσταση, βάζοντας να συνομιλήσουν λόγος, μουσική και εικόνα. Το έκανε ο Βαγγέλης μαζί με τον Λεωνίδα.
Διευκρινίζω ότι η συχνή χρήση του πρώτου πληθυντικού σε όσα ακούστηκαν υποδήλωνε ότι το έργο αποτελεί προϊόν κοινών διαδρομών, ονείρων και αυταπατών του υποφαινομένου με τον εξ αίματος φίλο Νίκο Καραβέλο.
Κάθε ποίημα, κάθε τραγούδι, κάθε πινελιά σε πίνακα, κάθε παράσταση είναι ένα πείραμα κι εμείς όλοι οι συντελεστές μπήκαμε σε άγνωστα νερά και πειραματιστήκαμε».
Το δρώμενο σκηνοθέτησε ο Βαγγέλης Βαροτσάκης ενώ το συνόδευσε εικαστικά η Δήμητρα Σιατερλή.
Απήγγειλαν ο Βαγγέλης Βαροτσάκης, ο ηθοποιός Λεωνίδας Παπαγιαννόπουλος, ο δικηγόρος και ποιητής Νίκος Καραβέλος και ο Αλέξανδρος Αρδαβάνης, γιατρός- ογκολόγος και ποιητής.
Την μουσική της Ράνιας Χρυσομέρη εκτελεί το ΣΥΝΟΛΟ 4+1 (βιολί ο Κωνσταντίνος Λούστας, βιόλα ο Παναγιώτης Αράπογλου, τσέλο ο Αλέξανδρος Χαραλάμπους, κοντραμπάσο ο Άγγελος Κουλούρης και στα κρουστά ο Νικόλαος Νταρίλας).»
