Ως γνωστόν, σε άλλες χώρες, όπως στις Η.Π.Α. το φιλοδώρημα είναι συχνά υποχρεωτικό και υπολογίζεται σε ορισμένο προκαθορισμένο ποσοστό επί του λογαριασμού του πελάτη.
Το φιλοδώρημα αποτελεί sui generis παροχή, προεχόντως επειδή καταβάλλεται από τρίτους (πελάτες) και όχι από τον εργοδότη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μπορεί να θεωρηθεί μισθολογική παροχή. Το γεγονός ότι η λήψη φιλοδωρήματος καθιερώνεται με συμφωνία ή με σταθερή και ομοιόμορφη πρακτική, αποτελεί έναν παράγοντα που λαμβάνεται υπόψη κατά τον καθορισμό του μισθού στις συνεννοήσεις εργαζόμενου – εργοδότη, γεγονός που συνηγορεί υπέρ του μισθολογικού χαρακτήρα του. Εν γένει, βασικές προϋποθέσεις κατάφασης μισθολογικού χαρακτήρα στο φιλοδώρημα αποτελούν ο τακτικός χαρακτήρας της λήψης του και η γνώση και «ανοχή» του εργοδότη.
Εφόσον γίνει δεκτό ότι τα έσοδα του φιλοδωρήματος αποτελούν μισθό, αυτό επιφέρει μια σειρά εννόμων συνεπειών. Έτσι, τα χρήματα αυτά δεν θα υπόκεινται σε κατάσχεση ή συμψηφισμό, ενώ θα υπολογίζονται για την αμοιβή π.χ. της υπερεργασίας, η οποία διαμορφώνεται επί τη βάσει του καταβαλλόμενου και όχι του νομίμου μισθού.
Πηγή: dikigorosergatologos.gr
