Η αδιαφάνεια και οι μεθοδεύσεις των servicers αναδεικνύονται πλέον στα δικαστήρια και αποδεικνύονται από τις δεκτές αποφάσεις που εκδίδονται υπέρ των δανειοληπτών.
Τα funds, όχι μόνο δεν μπορούν να αποδείξουν νόμιμα τη διαχείριση των δανειακών απαιτήσεων που «υποτίθεται» πως έχουν αναλάβει από τις ελληνικές τράπεζες, αλλά, μάλιστα, υποπίπτουν στα ίδια σφάλματα, ακόμη και μετά από πρωτόδικες δικαστικές αποφάσεις που έκριναν, ότι δεν αποδεικνύεται η νομιμοποίησή τους, καθώς και οι εφέσεις, στις οποίες προσφεύγουν, προκειμένου να δικαιωθούν, φανερώνουν περαιτέρω την διαρκώς αυξανομένη «πίεση» που ασκούν – όχι για ρύθμιση των οφειλών, ως έχουν εκ του νόμου υποχρέωση, αλλά για άμεση ρευστοποίηση της ακίνητης περιουσίας των οφειλετών.
Τα όρια φάνηκε να «ξεπερνά» servicer σε περίπτωση εντολέα του Δικηγορικού Οίκου «Lekkakou & Associates – Law Firm». Ο οφειλέτης, ο οποίος διατηρεί γνωστή εταιρεία εμπορίας αυτοκινήτων, δικαιώθηκε, μετά από απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου το 2019, που έκανε δεκτή την ανακοπή κατά της διαταγής πληρωμής, ακυρώνοντας την, αφού δεν αποδείχτηκε η νομιμότητα της διαχείρισης της δανειακής απαίτησης από το fund. Πάρα ταύτα, το τελευταίο, εκπροσωπούμενο από ελληνική εταιρεία διαχείρισης, προχώρησε σε έφεση, προσβάλλοντας την απόφαση του δικαστηρίου, με το σκεπτικό, ότι θα αποδείξει τη νομότυπη δράση του και θα επαναφέρει σε ισχύ την κοινοποιηθείσα, από το 2018, διαταγή πληρωμής.
Σε πρώτη φάση, η έφεση συζητήθηκε το 2023, όταν εκδόθηκε μη οριστική απόφαση από το Εφετείο, καθώς αποφασίστηκε να αναβληθεί η συνέχιση της δίκης, ώστε να δοθεί εύλογη προθεσμία στο αλλοδαπό fund, να προσκομίσει τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα, τα οποία ισχυριζόταν πως διατηρεί στην κατοχή του, προκειμένου να αποδείξει τη διαχείριση της δανειακής απαίτησης, συμπληρώνοντας τη σχετική έλλειψη στοιχείων που προέκυπτε.
Μολονότι, η νέα δικάσιμος της έφεσης πραγματοποιήθηκε το επόμενο έτος, ήτοι το 2024, ούτε τότε προσκομίστηκε το πλήρες κείμενο της, από το 2017, σύμβασης ανάθεσης διαχείρισης της δανειακής απαίτησης, με τον servicer να παρουσιάζει για ακόμη μία φορά ελλιπή στοιχεία ενώπιον δικαστηρίου. Το Εφετείο, βλέποντας την εταιρεία διαχείρισης να μη συμμορφώνεται στην υποχρέωση που της είχε επιβληθεί, εξέδωσε τελεσίδικη απόφαση, κρίνοντας απαράδεκτη την έφεση που ασκήθηκε, ελλείψει ενεργητικής νομιμοποίησης του fund.
Από την παραπάνω περίπτωση, προκύπτει, ότι μετά τις πρωτόδικες δεκτές αποφάσεις υπέρ των οφειλετών, ξεκινάει και μια σειρά εφετειακών αποφάσεων, οι οποίες «μαρτυρούν» την ασυδοσία των funds, αλλά και τον «ύπουλο» τρόπο που κινούνται, προσπαθώντας να πιάσουν… αδιάβαστο τον δανειολήπτη και να του εκποιήσουν στο τέλος την ακίνητη περιουσία, αν δεν έχει την κατάλληλη νομική υπεράσπιση στο πλευρό του, που γνωρίζει πλέον πως να χειριστεί αντίστοιχες καταστάσεις.
Οδεύοντας προς το τέλος του 2024, οι δανειολήπτες έχουν καταλάβει, πως λειτουργούν οι servicers και δεν φοβούνται να αντιπαρατεθούν απέναντι τους, αφού είναι γνωστό δημοσίως, ότι εκδίδεται σταθερά, εδώ και αρκετό καιρό, μια σειρά αποφάσεων που καταδικάζει τις μεθοδεύσεις τους, πλέον και σε εφετειακό επίπεδο. Παρά τον Ν.5072/2023, ο οποίος έκανε λόγο για διαφάνεια, μέσω της ανάρτησης όλων των στοιχείων των οφειλών ενός δανειολήπτη στις αντίστοιχες ηλεκτρονικές πλατφόρμες των εταιρειών διαχείρισης (όπου θα αναγραφόταν και ο έννομος κάτοχος της δανειακής απαίτησης), αποδεικνύεται δικαστικώς, ότι δεν καθίσταται σαφές, ποια είναι τα ακριβή ποσά των οφειλών, καθώς και ποιος είναι ο αποδεδειγμένα υπεύθυνος για την είσπραξη αυτών.
Η αδιαφάνεια συνεχίζεται, η Τράπεζα της Ελλάδος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον αρμόδιο ρόλο της εποπτείας της αγοράς των δανειακών απαιτήσεων και το όλο θέμα των «κόκκινων δανείων» δεν μοιάζει να λύνεται από τις μεταβιβάσεις. Όμως, ο κόσμος που συνεχίζει να βιώνει… όλα τα δεινά του συγκεκριμένου οικονομικού προβλήματος, ελπίζει και αντιστέκεται πλέον στις τακτικές των servicers, αφού βλέπει, ότι τα δικαστήρια της χώρας, τον δικαιώνουν, όλο και περισσότερο.
Απόσπασμα του υπό έκδοση βιβλίου με τίτλο «ΤΙΤΛΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ στην αναγκαστική εκτέλεση» με υπότιτλο «Περί Πλειστηριασμών – Από τη θεωρία στην πράξη» ISBN 978-618-00-3736-4
