Γράφει ο Γιώργος Β. Αργυρόπουλος, Δικηγόρος, LL.M. / M.Sc. / Ph.D. (c) Αντιδήμαρχος Οικονομικών και Διοικητικών Υπηρεσιών Δήμου Χαϊδαρίου π. Αντιπρόεδρος Ε.Α.Ν.Δ.Α.
Νέες φορολογικές ρυθμίσεις στο προσκήνιο υπό το πρίσμα ενός νέου ανθρώπου που κάποτε ξεκίνησε να σπουδάσει Νομική με όρεξη και όνειρα για τη συνέχεια. Όπως πολλοί της γενιάς μου. Από το 2010 και μετά η αγορά εργασίας δεν έχει καμία σχέση με την έως τότε κατάσταση.
Δεν έχει σχέση με την ευμάρεια των «παλιών» που αντανακλά τώρα στους «νέους». Πλέον δεν υπάρχει και η μετάβαση από την μία πενταετία στην άλλη. Μετά τα 10, 15 χρόνια μπορεί να αποκτήσεις μια καλύτερη προοπτική, πιο ανεξάρτητη, πιο δημιουργική, πιο δυναμική.
Το Κράτος στην Ελλάδα λειτουργεί με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά εδώ και δεκαετίες με τις γνωστές παθογένειες. Φτάνουμε όμως πλέον στο εξής οξύμωρο: να δίνονται αυξήσεις στο δημόσιο τομέα και να αυξάνεται η φορολογία στον ιδιωτικό τομέα. Οξύμωρο γιατί ο πλούτος παράγεται στον ιδιωτικό τομέα και όχι στο δημόσιο που έχει στο στενό πυρήνα του την ανταποδοτικότητα των υπηρεσιών του και λειτουργεί με κοινωνικό πρόσημο, υποστηρίζοντας τους πολίτες, αδυνάμους και μη και εξ υπαρχής δεν μπορεί να έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα.
Ενδιαφέροντα όμως είναι και τα επίσημα στοιχεία. Όπως ανακοίνωσε και η Ολομέλεια Προέδρων Δικηγορικών Συλλόγων (ΟΠΔΣ) με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΕΦΚΑ το 33% των δικηγόρων βρίσκονται σε ρύθμιση οφειλών ενώ ένας ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός έχει απωλέσει λόγω αδυναμίας, τις ρυθμίσεις, στις οποίες είχε υπαχθεί και βρίσκεται ενώπιον καταδιωκτικών μέτρων.
Ένα άλλο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι 12.977 δικηγόροι συστεγάζουν την επαγγελματική τους δραστηριότητα με την κατοικία τους, λόγω της αδυναμίας τους να καλύψουν τα επαγγελματικά τους έξοδα. Δεν είναι εφικτό δηλαδή να «ανοίξει» μια επιχείρηση δική του, ένα δικό του δικηγορικό γραφείο, κάτι που πριν 20,30,40 χρόνια θεωρούνταν αυτονόητο με το που τελείωνε κάποιος/α τη Νομική Σχολή.
Αντικίνητρο πλέον είναι και με την κρατική βούλα κάθε δραστηριότητα που μπορεί να ασκηθεί ανεξάρτητα καθότι το βάρος είναι δυσβάσταχτο. Μία μικρή αλλαγή στις ρυθμίσεις είναι αυτόματα η απαλλαγή τουλάχιστον στην πρώτη 10ετία. Η πενταετία που ανακοινώθηκε μπορεί μεν να μοιάζει φυσιολογική αλλά δεν είναι ικανή πλέον με τις απανωτές κρίσεις των τελευταίων ετών (Covid-19, ενεργειακή κρίση κλπ.). Επιπλέον, το τεκμήριο αν εφαρμοστεί εν τέλει μπορεί να ξεκινήσει από πολύ χαμηλότερη βάση και να δοθούν κίνητρα ώστε να εκδίδονται τα νόμιμα φορολογικά στοιχεία.
Αν το κράτος σου λέει για τόσα θα σε φορολογήσω ποιο είναι το κίνητρο να κόβει αποδείξεις / τιμολόγια ο δικηγόρος για τα παραπάνω; Ακόμα, κίνητρα στους πολίτες που «αγοράζουν» νομικές υπηρεσίες μέσω κάποιου είδους πλαισίου έκπτωσης φόρου ή συνυπολογισμού στις εν γένει δαπάνες τους. Ένα ζήτημα στο τραπέζι είναι και η αύξηση των γραμματίων αλλά με την εν γένει κρίση στην τσέπη του μέσου πολίτη είναι αμφισβητήσιμο κατά πόσο θα βοηθήσει στην αύξηση των μέσων αμοιβών των δικηγόρων!
Κάποτε ίσως πάμε σε ένα ενιαίο φορολογικό σύστημα ώστε οι πολύ μεγάλες διαφορές που υπάρχουν σε μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και ελεύθερους επαγγελματίες να μην ισχύουν αλλά να είναι «πιο κοντά» παρέχοντας ασφάλεια δικαίου και ρεαλιστικής παροχής υπηρεσιών με βάση τις ανάγκες των πολιτών.
Σίγουρα όμως το κυριότερο διάλογος και διαβούλευση και όχι απαξίωση των συλλογικών φορέων εκπροσώπησης των Δικηγόρων!
Διαβάστε επίσης:
Το έγκλημα του Εμπρησμού, ο ποινικός κολασμός του και η μόνιμη επωδός για τις ποινές
