Της Ελένη Τσιάβο
Συγκλονίστηκα.
Αυτό θα μπορούσα να πω ως το ελάχιστο ρήμα που περιγράφει το συναίσθημα που ένιωσα όταν διάβασα και μετέδωσα την ιστορία ζωής του Δημήτρη Καρακώστα .
Ο νεαρός από την Ναύπακτο έζησε το πιο τρομακτικό βίωμα που μπορεί να περάσει κανείς: Την απώλεια λόγω θανάτου.
Στην τρυφερή ηλικία των 18 μόλις ετών, την ώρα που έκανε όνειρα για τη ζωή του καθώς έδινε πανελλήνιες, χάνει λόγω κορωνοϊού και τους δύο του γονείς.
Συντετριμμένος μέσα του, χίλια κομμάτια δεν το βάζει κάτω.
Αποφασίζει να δώσει εξετάσεις.
Κι όμως.
Αποφασίζει να πει «Καλημέρα, νέα μέρα σήμερα» και να ξεκινήσει από την αρχή.
Από το μείον ούτε καν στο μηδέν…
Τα καταφέρνει.
Γεννημένος μαχητής της ζωής κερδίζει μια τεράστια πρόκληση.
Και δεν δίνει απλώς εξετάσεις, αλλά περνάει και στην Ιατρική σχολή.
Θα βοηθήσει ανθρώπους, θα σώσει ζωές, αλλά πάνω απ’όλα θα μας έχει διδάξει πως όλα μπορείς να τα καταφέρεις.
Ένα άξιο, γενναίο παλικάρι για το οποίο νιώθω προσωπικά μέσα μου υπερήφανη.
Και ας μην σε γνωρίζω μικρέ μου, συγχαρητήρια.
Η ζωή σου πήρε τα σημαντικότερα, πολυτιμότερα πρότυπα, τους γονείς σου… όμως εσύ είπες όχι στο μαύρο και διάλεξες έναν λαμπρό δρόμο.
Δημήτρη, μπράβο σου! Αξίζεις τα καλύτερα.
