Η προσφάτως εκδοθείσα απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κέρκυρας έχει προκαλέσει σοβαρές νομικές συζητήσεις, καθώς κρίνει αντισυνταγματικό τον Νόμο 4745/2020, που αφορά τον επαναπροσδιορισμό υποθέσεων του Νόμου Κατσέλη για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Κρίνει αντισυνταγματική την υποχρεωτική διαδικασία της πλατφόρμας επαναπροσδιορισμού υποθέσεων, καθώς παραβιάζει θεμελιώδη συνταγματικά και ενωσιακά δικαιώματα, επιφέροντας «τιμωρητικό» χαρακτήρα και αδικαιολόγητη μετάθεση ευθύνης στους πολίτες.
Η εν λόγω απόφαση κρίνει, ότι η υποχρέωση των οφειλετών να υπαχθούν στην υποχρεωτική διαδικασία της πλατφόρμας επαναπροσδιορισμού παραβιάζει βασικά συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών και την αρχή της αναλογικότητας. Γίνεται επίκληση του άρθρου 20 του Συντάγματος, το οποίο αναλύει το δικαίωμα της παροχής δικαστικής προστασίας σε όλους τους πολίτες. Έκρινε την ως άνω διάταξη ως αντισυνταγματική, καθώς δημιουργεί προσκόμματα και αναστολές στην ορθή και άμεση δικαστική διαδικασία.
Η υποχρέωση προσκόμισης πλήθους εγγράφων, μη ευρισκόμενων πάντα στη διάθεση του οφειλέτη και τήρησης πλήθους αυστηρών προθεσμιών, με κίνδυνο να θεωρηθεί η αίτηση ρύθμισης των οφειλών ως μηδέποτε ασκηθείσα, σε περίπτωση μη τήρησης κάποιας εξ αυτών, οδηγεί ουσιαστικά σε ακύρωση της αξιούμενης δικαστικής προστασίας, όταν, χωρίς υπαιτιότητα, είναι αδύνατη η ανταπόκριση του οφειλέτη στα ως άνω.
Ο Δικηγορικός Οίκος «Lekkakou & Asscoates – Law Firm» πάντα συγχαίρει και επικροτεί τέτοιες αποφάσεις σταθμούς για τους δανειολήπτες. Μάλιστα ο Δικαστής, που μελέτησε την ως άνω υπόθεση και δημοσίευσε την εν λόγω δικαστική απόφαση, έχει αναδείξει και στο παρελθόν ζητήματα, σχετικά με την προστασία των δανειοληπτών. Πιο αναλυτικά, είχε αποφανθεί σε παλαιότερη απόφαση κατά της δυνατότητας του δανειστή να στραφεί εναντίον του εγγυητή του δανείου, ανεξάρτητα αν έχει εξαντλήσει τα περιθώρια εξόφλησης από τον κύριο δανειολήπτη και πρωτοφειλέτη.
Η δημοσιευθείσα δικαστική απόφαση κάνει αναφορά στην αρχή της αναλογικότητας, η οποία αποτελεί θεμέλιο της συνταγματικής τάξης. Συγκεκριμένα, δεν πρέπει να επιβάλλονται μέτρα, τα οποία είναι δυσανάλογα, σε σχέση με τον σκοπό, που επιδιώκουν να επιτύχουν. Σύμφωνα με την ως άνω δικαστική απόφαση, οι δανειολήπτες έχουν υπερβολικές συνέπειες, όπως καθυστερήσεις και αβεβαιότητα, καθώς επίσης και μη αυτοπρόσωπη παρουσία.
Επιπλέον δε, τονίζονται και οι ευρωπαϊκές συνθήκες προστασίας των δικαιωμάτων των πολιτών, με την αναφορά του άρθρου 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ). Η υπερβολική γραφειοκρατία και οι αδικαιολόγητες καθυστερήσεις παραβιάζουν αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα, δημιουργώντας ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τους πολίτες, οι οποίοι καθίστανται θύματα μιας διαδικασίας, που περιορίζει τη δυνατότητά τους να προσφύγουν σε δίκαιη και αποτελεσματική δικαστική προστασία. Ρόλος των δικαστικών αρχών είναι να διασφαλίζουν την συνταγματικότητα της νομοθεσίας, κατά την εφαρμογή αυτής και να επεμβαίνουν, σε περίπτωση που διαπιστωθεί παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων του Συντάγματος.
Αναμένουμε, λοιπόν, την ενδυνάμωση της ανάγκης αναθεώρησης της ως άνω διάταξης, η οποία θα σώσει χιλιάδες δανειολήπτες, οι οποίοι έχασαν τις ως άνω προθεσμίες και την έναρξη ενός νέου κύκλου νομικών συζητήσεων, γύρω από την ισορροπία, μεταξύ της ανάγκης για την προστασία των δανειοληπτών και των περιορισμών, που επιβάλλει το κράτος για τη ρύθμιση του χρέους.
Απόσπασμα του υπό έκδοση βιβλίου με τίτλο «ΤΙΤΛΟΠΟΙΗΣΗ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ στην αναγκαστική εκτέλεση» με υπότιτλο «Περί Πλειστηριασμών – Από τη θεωρία στην πράξη» ISBN 978-618-00-3736-4
