Της Ιωάννας Καλαβρή*
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι περισσότεροι λένε πως η Ελλάδα είναι το λίκνο της δημοκρατίας, η γένεσή της και θαυμάζουν τη χώρα μας για αυτό.
Είναι σημαντικό σίγουρα, να έχουμε τέτοια τεράστια πολιτισμική κληρονομιά στην πλάτη μας.
Όμως, αυτό συνήθως έρχεται και με κάποια πολιτική ευθύνη, αδιαμφισβήτητα, τόσο για τους ψηφοφόρους, τους παλιούς και τους νέους αλλά και όσο για αυτούς που εκλέγονται, να διοικήσουν τον τόπο και τους συνανθρώπους τους.
Η αλήθεια είναι πως η τελευταία δεκαετία για την χώρα ήταν κρίσιμη από πολλές απόψεις και δοκιμάστηκε σημαντικά ο ελληνικός λαός, σε πολλούς τομείς.
Συχνά λαοπλάνοι πολιτικοί εύχονται ένα μέλλον μακριά από τα δεινά που παίδεψαν την κοινωνία τα τελευταία χρόνια, άλλοι έρχονται και δεν υπόσχονται αρκετά, όχι περισσότερα απ’ όσα προβλέπει το κομματικό τους πρόγραμμα, νέοι αρχηγοί κομμάτων αναδύονται προβάλλοντας ως στίγμα τους προηγούμενους και φυσικά, τα κλασσικά μικρά κόμματα που ασκούν κριτική στα μεγάλα και υπάρχουν μόνο για να κατέχουν μια θέση στη βουλή και να εκφράζουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις, σαν το μικρό παιδί μιας οικογένειας που αντιπαλεύεται το μεγάλο απλά από αντίδραση και για να κάνει σαματά.
Κι όλα αυτά , σαν πολιτικό σκηνικό φέρνουν τον εξαντλημένο, μπερδεμένο ψηφοφόρο να αποφασίσει για ένα αβέβαιο μέλλον, στα σοκάκια των πολιτικών συμφερόντων.
Έτσι εξηγείται γιατί η κοινωνία μας σχολιάζει με τόσο αρνητικούς τόνους την πολιτική, νιώθει τόσο απομακρυσμένη από αυτή και τα αποτελέσματα των εκλογών είναι συνήθως προβλέψιμα με την οπτική πως ο καθένας θα ψηφίσει αυτό που νομίζει πως θα του εξασφαλίσει μια βιωσιμότητα στο μέλλον, παρά τα κομματικά συμφέροντα, τα σκάνδαλα, τις δολοπλοκίες και τα πάσης φύσεως αρνητικά γεγονότα που είναι συνδεδεμένα με το πολιτικό σκηνικό τα τελευταία χρόνια.
Αυτά συμβαίνουν στη χώρα μας και η κοινή γνώμη το ξέρει καλά, διότι το βιώνει στην καθημερινότητά της.
Οι εκλογές, καταλήγουν ένα παράδοξο φαινόμενο που συνοδεύεται φυσικά από όλη τη δημοσιογραφική κάλυψη για να τεκμηριωθεί το δεδομένο της δημοκρατικότητας, αλλά καταλήγει παράδοξο, γιατί όποια κι αν είναι τα αποτελέσματα των κάλπεων, ουσιαστικά και βαθιά κοινωνικοπολιτικά προβλήματα και μάστιγες της κοινωνίας μένουν άλυτα, στο βωμό των επόμενων προεκλογικών υποσχέσεων.
Για μητέρα της δημοκρατίας, το μη χείρον βέλτιστον και ως λογική ψήφου αλλά και ως αποτέλεσμα, είναι ίσως, λίγο απογοητευτικό.
*απόφοιτος τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
