α Δικηγορικά Γραφεία μας «Lekkakou & Associates – Law Firm», και η Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω Κωνσταντίνα Π. Λεκκάκου παραστάθηκαν κατά τη Συνεδρίαση της Πλήρους Ολομέλειας του Αρείου Πάγου της 26ης Ιανουαρίου 2023, σχετικά με το μείζον ζήτημα της ύπαρξης ή μη εξουσίας των εταιρειών διαχείρισης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις (Servicers) να προβαίνουν σε πράξεις αναγκαστικής είσπραξης απαιτήσεων κατά δανειοληπτών, μεταξύ των οποίων και η διεξαγωγή πλειστηριασμών.
Τα Γραφεία μας εκπροσώπησαν τη μεγαλύτερη Ένωση ξενοδοχείων της νήσου Κρήτης με τίτλο «ΕΝΩΣΗ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ», κατόπιν άσκησης πρόσθετης παρέμβασης, με σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων τόσο των μελών της Ένωσης όσο και εν γένει των δανειοληπτών της χώρας και συγχρόνως τη διασφάλιση της διαφάνειας των τραπεζικών συναλλαγών και της ασφάλειας δικαίου.
Αναλυτικότερα, η δικηγόρος Κωνσταντίνα Λεκκάκου ανέπτυξε κατά την ακροαματική διαδικασία τις διαφοροποιήσεις μεταξύ των δυο εξεταζόμενων από το Ανώτατο Δικαστήριο νόμων, ήτοι του Ν. 3156/2003 και του Ν.4354/2015, και το κατά πόσο αλληλοκαλύπτονται ή συγκρούονται τα πεδία εφαρμογής τους, δεδομένου ότι η εξέλιξη εφαρμογής του ν.3156/2003 κατέληξε να άπτεται σχεδόν αποκλειστικά – της είσπραξης των ΜΕΔ (Μη εξυπηρετούμενων Δανείων). Η κρίση επί της αποκλειστικής ή αναλογικής εφαρμογής των δυο νομοθετημάτων θα επιφέρει σημαντικότατες επιπτώσεις τόσο στην οικονομική και νομική όσο και κοινωνική πραγματικότητα.
Επισημάνθηκε ότι η επιλογή του Ν.3156/2003, που αφορά στις τιτλοποιήσεις τραπεζικών απαιτήσεων και την άντληση κεφαλαίων από τις Τράπεζες που απευθύνονται στις διεθνείς αγορές, με ανάθεση της διαχείρισης απαιτήσεων σε εταιρείες διαχείρισης του ν.4354/2015, ο οποίος θεσμοθετήθηκε για να ανταποκριθεί στην ανάγκη που είχε προκύψει αντιμετώπισης των «κόκκινων δανείων» και στην ανάγκη εξυγίανσης των χαρτοφυλακίων των τραπεζών κατά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης με ταυτόχρονη πρόβλεψη ασφαλιστικών δικονομικών δικλείδων υπέρ των οφειλετών και ταυτόχρονα εναρμόνισης αυτού με το υφιστάμενο δικαιϊκό σύστημα, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη a la carte επίκληση εκ μέρους των εταιρειών διαχείρισης αποκλειστικά της δικονομικής ιδιότητας που αναγνωρίζεται κατά τον ν.4354/2015 παρορώντας τους άνω δικονομικούς και ουσιαστικούς περιορισμούς που θέτει ο νεότερος αυτός νόμος για την επίτευξη της ισορροπίας των μερών και την τήρηση της δημοσιότητας, της προδικασίας και της διαφάνειας έχει βαρύτατες συνέπειες για τους δανειολήπτες.
Παρά το γεγονός ότι βάσει του Ν.4354/2015 προβλέπεται ρητή υποχρέωση και επιταγή της μη χειροτέρευσης της δικονομικής, ουσιαστικής και οικονομικής θέσης του τρίτου οφειλέτη (άρθρο 3 παρ. 7 του Ν.4354/2015), η τακτική που ακολουθείται επιλέγοντας τον ν.3156/2003, ο οποίος προβλέπει σημαντικές αποκλίσεις από όλο το υπόλοιπο εσωτερικό δικαιϊκό σύστημα (αποκλίσεις δημοσιότητας, ειδικότητας προδικασίας και άλλες), πλήττει τα ουσιαστικά και δικονομικά δικαιώματα των δανειοληπτών, οι οποίοι χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας ως ασθενέστερα πρόσωπα και προκαλεί διατάραξη της ισορροπίας των μερών και ανασφάλεια δικαίου.
Αναφέρθηκαν περιπτώσεις δικαστηριακής πρακτικής με τις οποίες αναδείχθηκαν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε συχνά στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπου δεν αποδεικνύεται ο αληθής δικαιούχος της απαίτησης, τα στοιχεία του αληθούς διαχειριστή και η ύπαρξη ή μη του δικαιώματος είσπραξης της απαίτησης στο πρόσωπο αυτού.
Ως διαπιστώθηκε, οι οφειλέτες συχνά εμπλέκονται σε δικαστικούς αγώνες έχοντας να αντιμετωπίσουν ένα πολυδαίδαλο επιχειρηματικό σχήμα, με συμμετοχή αλλοδαπών εταιρειών επενδυτές, οίκους αξιολόγησης, ένα δαιδαλώδες πλέγμα -άδηλων στους οφειλέτες – συμβατικών εγγράφων με διαφορετικές, διακριτές συμβάσεις, ανά αντικείμενο, ανά συμβαλλόμενους, οι οποίες – βάσει του νομοθετικού πλαισίου του ν. 3156/2003 – διέπονται από την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων ως προς το περιεχόμενο των συμφωνιών των μερών, ενώ αντίθετα ο ν. 4354/2015 διέπεται από τις εκ του νόμου αναγκαστικού Δικαίου και συστατικού τύπου περιοριστικές διατάξεις, η παράβαση των οποίων επάγει πλήρη και απόλυτη ακυρότητα, ελεγχόμενη και αυτεπαγγέλτως.
Από ένα τέτοιο δαιδαλώδες και άδηλου περιεχομένου πλέγμα διμερών και πολυμερών συμβάσεων επέρχεται μία ανεπίτρεπτη χειροτέρευση της θέσης του οφειλέτη εφόσον δεν μπορεί να ελέγξει από επίσημα έγγραφα την ύπαρξη, την έκταση, το είδος της διαχειριστικής εξουσίας, όπως αν έχει χορηγηθεί στις εταιρείες διαχείρισης εντολή είσπραξης ή εντολή διαχείρισης και παρακολούθησης της είσπραξης.
Αποτέλεσμα της εφαρμογής του ν. 3156/2003 στην αναγκαστική εκτέλεση και η εξ αυτού του λόγου χειροτέρευση της θέσης του οφειλέτη είναι συχνά το να αναζητούν οι οφειλέτες μάταια έναν εκπρόσωπο του «fund» για να διαπραγματευθούν την ρύθμιση της οφειλής τους, η οποία επιβαρύνεται χωρίς δικής τους ολιγωρία και ευθύνη με τόκους υπερημερίας ή ακόμα και ζητήσουν την αναστολή του εις βάρος τους πλειστηριασμού αλλά ουδείς εμφανίζεται ως δικαιούχος και αρμόδιος για τους σκοπούς αυτούς.
Όπως επισημάνθηκε η μη τήρηση των διατάξεων του νεότερου Νόμου 4354/2015 και δη των ασφαλιστικών δικλείδων που αυτός προβλέπει για την προστασία των δανειοληπτών είναι μη ανεκτή από το Δίκαιο, και σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να επιδοκιμαστεί από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.
Θα ακολουθήσουν σειρά ενημερώσεων σχετικά με τα επιχειρήματα που αναπτύχθηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, τα οποία είναι σοβαρότατα και άπτονται της ευθείας και γραμματικής ερμηνείας των δύο νόμων.
Πηγή: https://lekkakou.gr/
