Μοιράζοντας την επαγγελματική του ζωή ανάμεσα στην Αθήνα και στο νησί της Κρήτης η οποία είναι και η γενέτειρα του, ο Μάνος Δρακωνάκης δικηγόρος στο επάγγελμα, ανήκει στη νέα, πολλά υποσχόμενη γενιά ανθρώπων που με εργαλεία την πυγμή και τη δυναμικότητα τους, «συστήνονται» στον νομικό κόσμο χαράσσοντας ήδη τα δικά τους σημαντικά βήματα.
Έχοντας αποφασίσει να ασχοληθεί με ένα από τα πλέον απαιτητικά «μονοπάτια» της Νομικής Επιστήμης, το ποινικό Δίκαιο, το όνομα του έγινε ευρύτερα γνωστό από υποθέσεις που απασχόλησαν ιδιαιτέρως την επικαιρότητα, μονοπωλώντας το ενδιαφέρον του κοινού για τις επόμενες εξελίξεις.
Ενώ συχνά τα φώτα προβολής πέφτουν σε μεγάλα δικηγορικά γραφεία που επί σειρά ετών έχουν καταφέρει να εδραιωθούν στον χώρο και δικαιολογημένα, ενδιαφέρον παρουσιάζει να εξετάσουμε επίσης πώς διαμορφώνεται ο εσωτερικός κόσμος ενός νέου ανθρώπου που αποφασίζει να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο επάγγελμα. Ποια είναι τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει αλλά και πώς χτίζει με σταθερά βήματα τα θεμέλια για την επόμενη ημέρα.
Αρχικά ο Μάνος, όπως μου επιτρέπει να τον αναφέρω στη συνέντευξη μας καθώς είμαστε συνομήλικοι, ασχολήθηκε ενεργά με το ποδόσφαιρο το οποίο αποτελεί την άλλη μεγάλη του αγάπη ως και σήμερα, όμως τον «κέρδισε»- όπως συνηθίζουμε να λέμε δημοσιογραφικά- η μάχιμη δικηγορία μετά και την ολοκλήρωση των μεταπτυχιακών σπουδών του.
Καθώς ξεκινάει η συζήτηση μας για το D, αναφέρεται στα πρώτα του βήματα, κάνοντας μνεία στον μέντορα του, τον νομικό κ. Γρηγοράκη Αντώνη που λειτούργησε ως ακρογωνιαίος λίθος για την μετέπειτα πορεία του.
Ο Δρακωνάκης μας μιλά επιπροσθέτως για την εμπειρία του από τις δικαστικές αίθουσες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό όπου… πρόλαβε ήδη στα 30 του έτη να ανοίξει τα φτερά του και πιο συγκεκριμένα, στην Ελβετία.
Ο κόσμος της Δικαιοσύνης μέσα από την οπτική του Μάνου Δρακωνάκη στη συνέντευξη που ακολουθεί:
– Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την Νομική Επιστήμη και τι είναι αυτό που σε οδήγησε να επιλέξεις το κομμάτι του Ποινικού Δικαίου;
Η Νομική ήταν ένα όνειρο ζωής για εμένα, εννοώντας ότι δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να συμμετάσχω τόσο ενεργά και να αποτελώ μέρος, σε όσα μέγιστα προσφέρει η εν λόγω Επιστήμη για έναν επαγγελματία.
Το εφαλτήριο για την ριζική ανακατεύθυνση της ζωής μου, των επιλογών μου και τελικώς και την απόφαση άσκησης του δικηγορικού επαγγέλματος, ήταν μια συζήτηση που έκανα με τον πατέρα μου στα 16 μου έτη.
Ήταν θεωρώ ένα σημείο – ορόσημο για εμένα καθώς τότε κατάλαβα τι ακριβώς επιζητούσα ή τουλάχιστον τι περίπου ήθελα και έβαλα σκοπό να το πετύχω αλλάζοντας συνήθειες, συμπεριφορές ακόμα και παρέες.
Εφεξής τότε, οι ώρες που αφιέρωνα στο διάβασμα ήταν πραγματικά ατελείωτες, προκειμένου να καταφέρω να αποδείξω στον εαυτό μου πάνω από όλα, ότι οτιδήποτε επιθυμεί κάποιος στη ζωή του μπορεί να το καταφέρει, αρκεί να το θελήσει πραγματικά.
Διότι ακράδαντα πιστεύω πως εάν κάποιος παλεύει καθημερινά για τους στόχους του και δεν πτοείται εύκολα- επίτρεψε μου κιόλας τον ποδοσφαιρικό όρο: «ακόμη και όταν το γήπεδο γέρνει εις βάρος του»- θα επιτύχει.
Με το ποινικό δίκαιο αποφάσισα να ασχοληθώ στο δεύτερο έτος της σχολής εμπνευσμένος από το ίδιο το μάθημα καθεαυτό από την πρώτη στιγμή παρακολούθησης του στο αμφιθέατρο.
Έκτοτε η πορεία που ήθελα να ακολουθήσω είχε χαραχτεί και αποτυπωθεί στο μυαλό μου χωρίς κάποια «σύννεφα» και ήταν πλέον ξεκάθαρος ο στόχος.
– Έχεις κάποιο πρότυπο από τον χώρο που θεωρείς ότι ίσως καθόρισε και την μετέπειτα πορεία σου;
Ως απόφοιτος της Νομικής σχολής έπρεπε να συνεχίσω με την πρακτική μου άσκηση.
Εκείνη πραγματοποιήθηκε στο Νομικό συμβούλιο του κράτους αλλά και στο δικηγορικό γραφείο του δικηγόρου κ. Γρηγοράκη Αντώνη, όπου είχα την τύχη αλλά και την ευτυχία να τον γνωρίσω και να συνεργαστώ μαζί του ως ασκούμενος.
Μπορώ να πω ότι ο κ. Γρηγοράκης υπήρξε καταλύτης όσον αφορά την πορεία μου στο ποινικό δίκαιο καθώς και μέντορας μου.
Πρόκειται για έναν εξαίρετο άνθρωπο αλλά και νομικό με έντονη ρητορική δεινότητα και εμπειρία.
Ο κ. Γρηγοράκης με αντιμετώπισε πρωτίστως σαν παιδί του και μετά ως ασκούμενο στηρίζοντας με στα πρώτα μου βήματα και μετέπειτα έμπρακτα, διαθέτοντας μου μάλιστα ένα από τα γραφεία του προκειμένου να συνεχίσω.
Θα ήθελα λοιπόν να αδράξω την ευκαιρία και να τον ευχαριστήσω δημόσια γιατί στάθηκε δίπλα μου καταρχάς ως άνθρωπος και μετά ως δάσκαλος.
Ως νέος άνθρωπος και δικηγόρος, ποια είναι τα πιο δύσκολα σημεία που συναντάς στο επάγγελμα σου; Θα μπορούσες να απαριθμήσεις 3 βασικές αλλαγές που κρίνεις ότι θα διευκόλυναν την καθημερινότητα σου καθώς και των συναδέλφων σου;
Ως νέος δικηγόρος δυσκολεύομαι καθημερινώς θα έλεγα, κυρίως με την αγένεια που συναντώ και σαφώς με την δυσκαμψία του κρατικού μηχανισμού σχετικά με τα έγγραφα και την μη καθολική ηλεκτρονική πρόσβαση σε αυτά.
Αν θα έπρεπε να προτείνω τρείς βασικές αλλαγές που θα διευκόλυναν τους συναδέλφους μου και εμένα στην δικηγορική καθημερινότητα και τον νομικό κόσμο θα ήταν να γίνονται οι διαδικασίες ηλεκτρονικά, όπως γίνεται ήδη στο 90% των προηγμένων κρατών του κόσμου.
Επιπροσθέτως, θα πρέπει να εφαρμόζεται ο νόμος που αφορά τις αναβολές στα δικαστήρια, έτσι ώστε να υπάρχει αποσυμφόρηση των εργαζομένων στα δικαστήρια, καθώς και εξοικονόμηση χρόνου.
Τέλος, μια εξίσου σημαντική και ριζική αλλαγή που θα διευκόλυνε τις διαδικασίες, είναι ο θεσμός της διαμεσολάβησης. Είναι ένας θεσμός που στο εξωτερικό βοηθάει στο να λύνονται εξωδικαστικά αρκετά ζητήματα, είτε τα απλά είτε τα πιο σύνθετα. Με τη διαμεσολάβηση μπορεί να αποσυμφορηθεί ολόκληρο το δικαστηριακό σύστημα.
Ας μην μείνουμε όμως μόνο στα αρνητικά , καθώς ως άνθρωπος θέλω να επικεντρώνομαι στα θετικά στοιχεία του επαγγέλματος: Ένα εξ αυτών είναι και οι δυνατές συνεργασίες που μπορούν να προκύψουν. Πρώτος στο μυαλό μου, έρχεται ένας άξιος άνθρωπος που είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργάζομαι έως σήμερα μαζί του,
ο Γιώργος Ορφανουδάκης ο οποίος ειδικεύεται στο αστικό δίκαιο. Μαζί έχουμε δημιουργήσει μια ισχυρή ομάδα τόσο στο
Ηράκλειο όσο και στο γραφείο στην Αθήνα για τη διαχείριση και των
αστικών υποθέσεων που αναλαμβανουμε.
– Το πρώτο σου γραφείο βρίσκεται στο Ηράκλειο της Κρήτης. Μετέφερε μας μια εικόνα από τα δικαστήρια εκεί και την τριβή που έχεις. Συγκριτικά δηλαδή με όσα διαδραματίζονται στην Αθήνα.
Η Κρήτη στην οποία βρίσκεται το πρώτο μου γραφείο είναι ένα ευλογημένο όμορφο μέρος να ζεις.
Θεωρώ όμως ότι δεν σου δίνει τόσες επαγγελματικές ευκαιρίες όσες μπορεί η πρωτεύουσα.
– Από την εμπειρία σου στο εξωτερικό και ειδικότερα στην Ελβετία, τι θα μπορούσε να υιοθετήσει η Ελλάδα για να βελτιωθεί το νομικό σύστημα απόδοσης της Δικαιοσύνης; Προφανώς οι διαφορές είναι τεράστιες, αναφέρομαι όμως σε ένα ίσως γενικότερο πλαίσιο που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «παράδειγμα», πρότυπο.
Στάθηκα τυχερός, διότι κατάφερα να πάρω μία «γεύση» από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από την Ελβετία, όπως προείπες. Οι διαφορές είναι όντως τεράστιες και δεν υπάρχει σε καμία των περιπτώσεων κάποια σύγκριση με την Ελλάδα.
πάντως και η Ελβετία δεν κάνει κάτι το τόσο φοβερό και προηγμένο, ούτως ώστε να ξεχωρίζει από την Ελλάδα. Αυτό που καταφέρνει να υλοποιεί ορθά είναι το ηλεκτρονικό της σύστημα, το οποίο έχει μπει στη ζωή των Ελβετών εδώ και αρκετά χρόνια με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί στο λαό της χώρας αυτής η έξη.
Έχουν επιτύχει τη δημιουργία μιας νοοτροπίας που πιστεύω ότι λείπει από εμάς τους Έλληνες.
Οπότε λοιπόν με ένα σύγχρονο ηλεκτρονικό σύστημα σε όλες τις υπηρεσίες και σε όλους τους τομείς, θα μπορούσε να απλοποιηθεί αρκετά η ζωή μας, χωρίς να υπάρχει αυτή η ταλαιπωρία.
Οφείλω στο σημείο αυτό να προσθέσω ότι η οργάνωση του πολιτεύματος και του κοινωνικού ιστού της Ελβετίας, στηρίζεται στις ιδέες και τις αρχές του μεγάλου Έλληνα πολιτικού Ιωάννη Καποδίστρια.
– Η μέχρι τώρα σου ενασχόληση με την ενεργή δικηγορία σε έχει φέρει αντιμέτωπο με υποθέσεις που απασχολούν έντονα εμάς… τα ΜΜΕ. Ποια η άποψη σου για τις αποκαλούμενες «τηλεδίκες» και πώς εξισορροπείται μια τέτοια κατάσταση; Ηθικοί φραγμοί θυσιάζονται για την τηλεθέαση ή το κλικ; Σε αυτή την περίπτωση, πώς «πρέπει» να το διαχειριστεί αυτό ο ειδικός, στην περίπτωση μας, ο δικηγόρος;
Δεν είμαι σε θέση αλλά ούτε και θέλω να κρίνω κάποιον για το πως επιλέγει να διαχειρίζεται την δουλειά του. Θεωρώ όμως ότι είναι εύλογο ο καθένας να διατηρεί τον ρόλο του και να περιορίζεται σε αυτόν, προκειμένου να μην επέρχεται σύγχυση.
Για το εάν θυσιάζονται ηθικοί φραγμοί για μια είδηση ή για ένα κλικ δεν μπορώ να το γνωρίζω καθώς δεν βρίσκομαι στον χώρο αυτό των media. Υπάρχουν εξάλλου τα αρμόδια πειθαρχικά όργανα στον δικηγορικό κόσμο που θα μπορέσουν να αξιολογήσουν την όποια κατάσταση.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο καθένας πράττει με γνώμονα την οικογένειά του, τον τρόπο που έχει μεγαλώσει και τον κοινωνικό περίγυρο που έχει συμβάλλει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του. Ο δικηγόρος θα πρέπει να περιορίζεται στο ρόλο του και σε καμία των περιπτώσεων να μην ξεφεύγει από αυτόν.
– Τα όνειρα σου; Θέτεις όρια στον ορίζοντα… ή απλά δεν υπάρχουν;
Ίσως θα σου απαντήσω πιο απλά με μια ευχή, που όμως είναι και η πιο σημαντική ώστε να εξελίξουμε τα όνειρα μας… εύχομαι λοιπόν να υπάρχει υγεία στον κόσμο αλλά και ειλικρίνεια.
Όρια δεν μπορώ να πω πως υπάρχουν για εμένα, εξάλλου και η ίδια η επαγγελματική ζωή, μου έχει διδάξει πως δεν καθορίζονται.
Συμπορεύομαι και υιοθετώ την φράση του αείμνηστου Νίκου Καζαντζάκη: «Φτάσε όπου δεν μπορείς».
Συνέντευξη στην Ελένη Τσιάβο
