Δύο δύσκολες λέξεις
Η πρώτη πριν 4 χρόνια που με γονάτισε και τη φοβόμουν πάντα: καρκίνος. Που με γονάτιζε συνέχεια κάθε μέρα.
Η δεύτερη λέξη: μπαμπάς. Από 6 Φεβρουαρίου δηλαδή όταν την είπα τελευταία φορά σπαράζοντας και την άκουσε εκείνος στον οποίο ανήκει.
Εκείνος που δεν θα την ξανα-ακούσει, εκείνος που με έβλεπε ως το πιο πολύτιμο δώρο του μέχρι το τελευταίο βλέμμα.
Που με μεγάλωσε σε μια δύσκολη ζωή του ως “πριγκίπισσα” αλλά μου έμαθε να πολεμάω γενναία ως ο πιο δυνατός στρατιώτης.
Τη μάχη αυτήν την έχασα νωρίς, τι δεν θα έκανα για να ξανακούσει, να του λέω μπαμπούτσι μου.
Η δύσκολη λέξη, που έμαθα πρώτη να λέω ως μωρό και σταμάτησα απότομα να τη λέω.
Όσοι τους έχετε, αγκαλιάστε τους.
Όλους να τους αγκαλιάζετε, γιατί δεν είμαστε καν τουρίστες σε αυτό το ταξίδι. Το “εισιτήριο” μας, είναι τόσο άγνωστο.
Να προλαβαίνετε να αγαπάτε, πριν μείνετε με μια φωτογραφία στο χέρι.
Χρόνια πολλά στους μπαμπάδες που αγαπάνε όμορφα τα παιδιά τους 🤍
Χρόνια καλά σε όλους πολεμάνε για τη ζωή τους.
Ελπίζω να ξέρεις πόσο μου λείπεις.
Αφιερωμένο στον πατέρα μου
Της Ελένης Τσιάβο
