Της Ελένης Τσιάβο
Το ημερολόγιο μας σήμερα γράφει 31 Μαρτίου.
Μια ημέρα πριν την πρωταπριλιά, την ημέρα των ψεμάτων, που όμως όλα όσα βιώνουμε είναι μια αλήθεια. *Δεν μπορούσε όλο αυτό να γιορτάζει αύριο και να ξυπνήσουμε επιτέλους;
Εγκλωβισμένοι στον ίδιο μας τον εαυτό, καλούμαστε να υποστηρίξουμε και να παλέψουμε για όλα όσα κάποτε δυστυχώς θεωρήσαμε ως δεδομένα.
Δεν ήθελα να με διδάξει ένας ιός.
Από που να ξεκινήσω;
Μπερδεμένη και κουρασμένη η σκέψη μου ψάχνει, ακτίνες αισιοδοξίας, διόδους να προσπεράσει.
Πριν λίγες μέρες έγραφα:
« Σε μια πόλη άδεια, παίζοντας κρυφτό από τις εικόνες,
μην διαλέξεις δρόμους που θυμίζουν γκρίζο,
δρόμους που σκεπάζουν το χαμόγελο σου.
Ακολούθησε το δικό σου μονοπάτι, αυτό που επέλεξες.
Κανένα γιατί, καμία απορία
Δεν χρειάζεται να εξηγείς.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κινδύνεψες για να μπορέσεις να ζήσεις;
*Ξημερώνει η νέα ημέρα, η νέα σου ευκαιρία»
Ήταν 1η Μαρτίου. Δεν θα την ξεχάσω. Ήταν η αρχή, ξημέρωσε “άνοιξη”, το ξεκίνημα για να παλέψουμε για όσα πιστεύαμε ότι πάντα θέλαμε. Νότες αισιοδοξίας, όπως πάντα. Με στιγμές απογοήτευσης που έμαθα πια να διώχνω αυτόματα.
Φτάνουμε όμως στο σήμερα.
Δεν είμαστε όλοι τελικά τόσο δυνατοί, χαμογελαστοί όσο δείχνουμε. Και όσο και αν δεν είναι κακό να είσαι αδύναμος ορισμένες φορές, είναι ασυγχώρητο από τον ίδιο σου τον εαυτό να σταματήσεις να παλεύεις.
Φόβος. Όχι για σενα. Για τους αγαπημένους σου. Για εκείνους που θα έδινες τα πάντα. Για τους λίγο πιο μεγάλους στην ηλικία που συνειδητοποιείς ότι δεν είναι άτρωτοι.
Δεν μας ενδιαφέρει. Πως νιώθει ο δίπλα. Ok, έχουμε τα νεύρα μας με όλο αυτό. Ξεσπάμε. Εκεί που ξέρουμε ότι μας αγαπάμε ή εκεί που ξέρουμε ότι μας νοιάζονται. Εμείς όμως τελικά, μήπως αγαπάμε μόνο τον εγωισμό μας;
Ξεχνάμε. Μέσα από μια δυσκολία, ξεχάσαμε πόσο παλέψαμε για εμάς, τους στόχους, τη ζωή μας, τα όνειρα μας από τα μικρότερα έως τα μεγαλύτερα. Ξεκινήσαμε όχι μόνο να αμφισβητούμε τους άλλους, αλλά και τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Απουσία. Η χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει από τους ανθρώπους μας που ζουν σε άλλες χώρες. Η απορία, πότε θα τους ξανα αγκαλιάσω;
Πετάξαμε. Ότι να’ναι και όπως να’ναι, όχι μόνο τις μάσκες και τα γάντια στη μέση του δρόμου, αλλά και την ευγένεια και την υπομονή μας, στη μέση ενός άδικου πουθενά.
Τρομάζω να σκεφτώ πόσο θα συνεχιστεί όλο αυτό, και αν θα επιλέγουμε κάθε μέρα, να αφήνουμε την ανθρωπιά μας να χάνεται στην ανόητη δικαιολογία της απόγνωσης.
- Όταν όλο αυτό ηρεμήσει θα του έχω ήδη δώσει το δικό μου quote:
-Γιατί γνωρίζαμε από την αρχή,
ότι ο ήλιος αισιοδοξίας θα λάμψει πάλι,
αυτή τη φορά ακόμα πιο φωτεινός-
Ας είναι η αγάπη και η ελπίδα το νερό που θα μας ξεδιψάσουν.
Αγάπη για τη ζωή, αγάπη για τα ταξίδια, την ελευθερία, τη δουλειά σου, το φως, το πάθος σου, τους φίλους σου, τον άνθρωπο σου, τη φύση. Αγάπη για ότι εσύ θες και έχεις ως οξυγόνο!
Μην ξεχνάς ότι ήθελες. Αξίζει και έρχεται…. Σε λίγο.
