Σαν σήμερα, στις 2 Ιανουαρίου 1992, η Σιγκαπούρη απαγορεύει τις τσίχλες. Για την ακρίβεια, αυτό που απαγορεύτηκε ήταν η εισαγωγή και πώληση της τσίχλας, με τον σχετικό νόμο να χαλαρώνει κάπως μετά το 2004, επιτρέποντας στα φαρμακεία και τους οδοντιάτρους να πωλούν τσίχλες που χορηγούνται για ιατρικούς λόγους, σε άτομα που διαθέτουν την απαραίτητη συνταγή.
Παρόλα αυτά, η απαγόρευση της τσίχλας είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κάποιος όταν σκοπεύει να επισκεφθεί τη Σιγκαπούρη, μέχρι και σήμερα. Άλλωστε, σε αυτή την πεντακάθαρη πόλη, που αποκαλείται και πόλη των προστίμων, υπάρχουν αρκετές απροσδόκητες συμπεριφορές που μπορεί να προκαλέσουν στον ανυποψίαστο ταξιδιώτη μπλεξίματα με τον νόμο.
Η απαγόρευση της τσίχλας ήταν μια ιδέα του Lee Kuan Yew, του πρώτου πρωθυπουργού της Σιγκαπούρης, ο οποίος μετά την ανεξαρτησίας της, το 1965, πήρε μία μικροσκοπική χώρα με λιγοστούς πόρους και τη μετέτρεψε σε ένα διεθνούς εμβέλειας κέντρο του finance και του εμπορίου.
Όνειρο του Lee, ο οποίος πέθανε το 2015, ήταν να κάνει την πόλη-κράτος μια «όαση του πρώτου κόσμου σε μια περιοχή του τρίτου κόσμου», όπως έχει γράψει το BBC.
Πραγματικά, πολύ σύντομα, η Σιγκαπούρη έβαζε τα γυαλιά σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες με το πόσο καθαρή και περιποιημένη ήταν. Ο σπουδαγμένος στο Κέιμπριτζ Lee επεδίωκε την τελειότητα.
Και η κακή συνήθεια των κατοίκων τους να κολλούν την μασημένη τσίχλα τους όπου βρουν (όπως στις πόρτες του αστραφτερού, νέου μετρό της πόλης) χαλούσε αυτή την τέλεια εικόνα που αναζητούσε η Σιγκαπούρη, όπως γράφει ο Αμερικανός Tom Plate στο βιβλίο του «Giants of Asia: Conversations with Lee Kuan Yew».
«Ήταν αντι-ουτοπικό. Η τσίχλα κολλούσε όλες τις προσπάθειες. Στα μάτια του Lee Kuan Yew και της ομάδας του, η σιχαμερή συνήθεια, που ήταν ευρέως διαδεδομένη εκείνη την εποχή, αποτελούσε έναν απεχθή εχθρό της προόδου. Ο δρόμος προς την ουτοπία ήταν απλός: Απλά απαγορεύστε την τσίχλα».
Όταν εφαρμόστηκε η απαγόρευση της τσίχλας, ο Lee είχε συμπληρώσει 31 χρόνια στην εξουσία και δεν έδινε μεγάλη σημασία σε όσους τον κατηγορούσαν ότι δημιουργεί ένα «κράτος-νταντά». «Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα συμπεριφερόμαστε καλύτερα και ζούμε σε ένα πιο ευχάριστο μέρος από ο,τι πριν από 30 χρόνια», είχε πει στο BBC το 2000.
Η απαγόρευση καταπνίγει τη δημιουργικότητα, γιατί κάποιοι κατεβάζουν ιδέες όταν μασάνε τσίχλα, έλεγαν οι επικριτές. «Εάν νομίζεις ότι δεν μπορείς να σκεφτείς γιατί απαγορεύεται να μασάς, δοκίμασε μία μπανάνα», απαντούσε ο Lee.
